Παίζει καμία προσκλησούλα;

Τα γράφω τώρα που τα έχω φρέσκα, γιατί μετά θα με πιάσουν τα «δεν έπρεπε, κακώς έκανα την ανάρτηση» και όλα αυτά τα ψυχαναγκαστικά που, μεταξύ μας, στιγμή δεν θα έπρεπε να φορτώνουμε τους εαυτούς μας.

Το ξέρετε το «Αντί Διδακτορικού»; Ναι, μιλάω για αυτόν τον σταντ-απ μονόλογο που παρουσίαζω από το 2008. Που είχα πει πως ολοκλήρωσε την πορεία του στην Αθήνα με την τελευταία παρουσίαση του στο Nixon.  Πήγα λοιπόν κι έπαιξα στην Ύδρα, και είδα πόσο μου είχε λείψει να παίζω, είχα και κόσμο που με ρώταγε αν θα το ξαναπαίξω επειδή δεν τον είδαν, κι έτσι αποφάσισα να κάνω μια έκτακτη παράσταση.

Στέλνω λοιπόν μέσω του γκρουπ του facebook:

Η ανταπόκριση ήταν αρκετά θερμή, και αυτό που με συγκίνησε περισσότερο ήταν πόσοι από όσους είχαν δει την παράσταση ήθελαν να ξαναέρθουν. Οπότε, κοιτάμε με το 4actors που έτρεχε την παράσταση στο Nixon να βρούμε ημερομηνία στο χώρο που τρέχει τώρα μια άλλη παράσταση (την οποία έχω ήδη δει και τη συνιστώ!). Όλα καλά, όλα ωραία, συμφωνούμε και με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού και λίγες μέρες αργότερα ανακοινώνω:

Αρχίζω να έχω τις πρώτες απαντήσεις από κόσμο που τελικά δεν θα μπορέσει να έρθει, επειδή θα λείπει διακοπές. Αλλά, μιλάμε για μηνύματα ευγενικά, που σε κάνουν να αισθάνεσαι πως πράγματι ήθελαν να έρθουν να σε δουν και δεν μπορούν.

Και σήμερα, συνέβη κάτι που με εξόργισε: δημοσιογράφος, που είχε καλύψει το «Αντί Διδακτορικού», χωρίς να το έχει δει, μόνο και μόνο επειδή κάτι της έκανε, που είχε ανοιχτή πρόσκληση για να έρθει όποτε ήθελε καθόλη τη διάρκεια των παραστάσεων στο Nixon, όπου έπαιξα μόλις 27 φορές σε ένα διάστημα σχεδόν 4 μηνών, αλλά δεν ήρθε ποτέ, έστειλε μέιλ στον συνεργάτη μου ζητώντας τέσσερις (4) προσκλήσεις.

#fail, #oust και #to_be_unfollowed όπως θα έγραφα και στο Twitter. Όπου εκεί ξέσπασα στην αρχή:

Τα μηνύματα καλό θα ήταν να διαβαστούν από κάτω προς τα πάνω, στην ορθή χρονολογική τους σειρά για να καταλάβετε τι ακριβώς συνέβη. Αλλά για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές τώρα, πάει να πει πως είναι ήδη αργά. Στην αρχή πήγα να μιλήσω για γενικότητες, αλλά το τσακάλι ο diakoptis το έπιασε και μου απάντησε ακριβώς επί του θέματος. Όμως ισχύει αυτό που έγραψα στο τέλος: όταν κάνω σταντ-απ, εγώ δουλεύω. Όλοι όσοι έχουν παραπονεθεί πως είναι ακριβό το εισιτήριο (15 ευρώ με ποτό), είναι συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν έρθει καν στην παράσταση. Γιατί 2 χρόνια που παίζω με αυτό το εισιτήριο, δεν έχει βρεθεί κανείς να τολμήσει να έρθει να μου πει πως ήταν ακριβό το εισιτήριο για την παράσταση που είδαν, ακόμα και στη Θεσσαλονίκη, όπου είχα το ίδιο εισιτήριο χωρίς ποτό (και χωρίς φαΐ). Όσοι θέλετε, λοιπόν, τα λέμε την Παρασκευή 16/07 στις 21:30, στο Void Dance Bar, Ευμολπιδών 26, Γκάζι. Είσοδος 15 ευρώ με ποτό. Θα είμαι ο ψηλός με το μικρόφωνο.

Όλο αυτό το ποστ γράφτηκε για να δείτε πως έμαθα να κροπάρω εικόνες από την οθόνη του υπολογιστή μου και να τις ποστάρω στο μπλογκ μου.