Σαβουάρ βιβρ!

Χθες πήγα σε γνωστό αθηναϊκό ωδείο για να παρακολουθήσω τις εξετάσεις δύο τμημάτων μονωδίας, όπου τραγουδούσαν διάφοροι γνωστοί μου μεταξύ των οποίων και μια πολύ καλή φίλη και απίστευτα ταλαντούχα τραγουδίστρια. Θες που είχα (πάλι) ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, ξύπνησα στις 11:00 και κατά τις 11:50 την έκανα για το ωδείο. Νύσταζα, νύσταζα, αλλά το ίδιο έκανε και η εξεταστική επιτροπή... Πήρα λοιπόν θέση, και λίγο πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις, μια καλή κυριούλα ήρθε και μου είπε «σας παρακαλώ, καθίστε λίγο καλύτερα, δείξτε λίγο σεβασμό στους καλλιτέχνες»!

Θέλετε να μάθετε πώς καθόμουν και προκάλεσα τέτοιο μένος, τέτοια απέχθεια και τέτοια απαξίωση προς τους τραγουδιστές;...

Ε, όχι κι έτσι!

Ούτε κι έτσι!

Ε, όχι, νισάφι! Αυτή δεν κάθεται καν...

Η απίστευτα προκλητική μου πόζα είχε ως εξής: καθόμουν στην τρίτη σειρά από τη σκηνή, τέρμα τοίχο και ακουμπούσα την πλάτη μου 3/4 στον τοίχο και 1/4 στην πλάτη του καθίσματος, και είχα ανεβάσει λυγισμένο πλάγια το ένα μου πόδι στη διπλανή καρέκλα, δεν πατούσα πάνω της. Φορούσα ένα άκρως προκλητικό τζιν παντελόνι (μακρύ!) και ένα από τα άκρως αποκαλυπτικά μου πράσινα κοντομάνικα (με κλειστό λαιμό!).

Έριξα ένα βλέμμα στην κυριούλας πολύ του στιλ «τώρα με δουλεύετε, για να ξέρω να σας δουλέψω κι εγώ» και απλώς συνέχισα να κάθομαι άνετα για να παρακολουθήσω τη συναυλία, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν έβγαλα κιχ!

Και ξαφνικά, κι ενώ μόλις είχε τελειώσει ένας μαθητής το τραγούδι του και η κριτική επιτροπή συνεδρίαζε, χτύπησε το κινητό της εν λόγω κυριούλας! Ω, τι σεβασμός προς τους καλλιτέχνες! Το πιο αστείο βέβαια δεν είναι που χτύπησε το κινητό της, αλλά το ρινγκ-τόουν που είχε αυτή η κυριούλα, η οποία, δεν ξέρω αν το ανέφερα, είναι η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου αυτού του γνωστού αθηναϊκού ωδείου...

Ας μη σας κρατώ άλλο σε αγωνία. Μαντάμ ε μεσιέ, βουαλά λε ρινγκ-τόουν! Τι να πω εγώ, σακάν σον γκου... Τα συμπεράσματα δικά σας.