Χο-χο-χο! Ωχ-ωχ-ωχ...

Χθες, στα υπόγεια του Μεταγλωτιστάν, είχαμε Χριστούγεννα! Μια υπερομάδα ηθοποιών ηχογραφούσαμε τα ομαδικά και κάποιους μικρούς ρόλους για την στρέιτ-του-ντιβιντί ταινία "The search for Santa Paws". Πάρτε μια ιδέα από το τρέιλερ...

Ω, ναι... Και ορφανά, και κουταβάκι, και κάτι αδέσποτα που γλιτώνουν από τον μπόγια, και Άγιος Βασίλης που παθαίνει αμνησία αλλά πάντα εκπέμπει αγαπίλα, και οικογενειακή επιχείρηση σε κρίση και ΟΛΑ! Όλος ο ψυχαναγκασμός της ευτυχίας σε μία ταινία. Ευτυχώς έκανα τον αρχιτάρανδο κι ένα αδέσποτο οπότε δεν ξεστόμισα πολλές μαλακίες ευχές για αγάπη, ευτυχία και Μέρι Κρίστμας!

Ευτυχώς ρίξαμε τρελά γέλια στην ηχογράφηση, με αποκορύφωμα τη σκηνή όπου οι τρεις άντρες τις ομάδας έπρεπε να ηχογραφήσουμε τα λαχανιάσματα των ταράνδων κατά την πτήση από τον Βόρειο Πόλο και την προσγείωση στη Νέα Υόρκη*. Έπεσε τέτοιο γέλιο με τα βογγητά που κάναμε και τέτοια χαχανητά που μάλλον ακούγονται λαχανητά!

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΜΕΡΙ ΚΡΙΣΤΜΑΣ!
(Φακ, μου ξέφυγε...)

*Άτυχη πόλη η Νέα Υόρκη: μετεωρίτες πέφτουν, εκεί θα πέσουν, εξωγήινοι θα έρθουν, εκεί θα πάνε, Άγιος Βασίλης έρχεται, εκεί θα χάσει τη μνήμη του!

Σαβουάρ βιβρ!

Χθες πήγα σε γνωστό αθηναϊκό ωδείο για να παρακολουθήσω τις εξετάσεις δύο τμημάτων μονωδίας, όπου τραγουδούσαν διάφοροι γνωστοί μου μεταξύ των οποίων και μια πολύ καλή φίλη και απίστευτα ταλαντούχα τραγουδίστρια. Θες που είχα (πάλι) ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ, ξύπνησα στις 11:00 και κατά τις 11:50 την έκανα για το ωδείο. Νύσταζα, νύσταζα, αλλά το ίδιο έκανε και η εξεταστική επιτροπή... Πήρα λοιπόν θέση, και λίγο πριν ξεκινήσουν οι εξετάσεις, μια καλή κυριούλα ήρθε και μου είπε «σας παρακαλώ, καθίστε λίγο καλύτερα, δείξτε λίγο σεβασμό στους καλλιτέχνες»!

Θέλετε να μάθετε πώς καθόμουν και προκάλεσα τέτοιο μένος, τέτοια απέχθεια και τέτοια απαξίωση προς τους τραγουδιστές;...

Ε, όχι κι έτσι!

Ούτε κι έτσι!

Ε, όχι, νισάφι! Αυτή δεν κάθεται καν...

Η απίστευτα προκλητική μου πόζα είχε ως εξής: καθόμουν στην τρίτη σειρά από τη σκηνή, τέρμα τοίχο και ακουμπούσα την πλάτη μου 3/4 στον τοίχο και 1/4 στην πλάτη του καθίσματος, και είχα ανεβάσει λυγισμένο πλάγια το ένα μου πόδι στη διπλανή καρέκλα, δεν πατούσα πάνω της. Φορούσα ένα άκρως προκλητικό τζιν παντελόνι (μακρύ!) και ένα από τα άκρως αποκαλυπτικά μου πράσινα κοντομάνικα (με κλειστό λαιμό!).

Έριξα ένα βλέμμα στην κυριούλας πολύ του στιλ «τώρα με δουλεύετε, για να ξέρω να σας δουλέψω κι εγώ» και απλώς συνέχισα να κάθομαι άνετα για να παρακολουθήσω τη συναυλία, κατά τη διάρκεια της οποίας δεν έβγαλα κιχ!

Και ξαφνικά, κι ενώ μόλις είχε τελειώσει ένας μαθητής το τραγούδι του και η κριτική επιτροπή συνεδρίαζε, χτύπησε το κινητό της εν λόγω κυριούλας! Ω, τι σεβασμός προς τους καλλιτέχνες! Το πιο αστείο βέβαια δεν είναι που χτύπησε το κινητό της, αλλά το ρινγκ-τόουν που είχε αυτή η κυριούλα, η οποία, δεν ξέρω αν το ανέφερα, είναι η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου αυτού του γνωστού αθηναϊκού ωδείου...

Ας μη σας κρατώ άλλο σε αγωνία. Μαντάμ ε μεσιέ, βουαλά λε ρινγκ-τόουν! Τι να πω εγώ, σακάν σον γκου... Τα συμπεράσματα δικά σας.

Ύδρα φως και μπήκα!

Δύο χρόνια μετά το πρώτο μου χτύπημα στην Ύδρα, επέστρεψα δριμύτερος και με έναν μόνο σκοπό: να κατακτήσω το νησί των εφοπλιστών με το «Αντί Διδακτορικού»!  Η παράσταση θα παρουσιαζόταν στο μπαρ του Castello, εγώ ανυπομονούσα να παίξω και πάλι, πόσο μάλιστα σε ένα κοινό που δεν με είχε ξαναδεί. Το σχέδιο πήγαινε πολύ καλά. Μέχρι που έφτασα στον τόπο του εγκλήματος, και παραδόθηκα στην ομορφιά του...

Τι ασχήμια, τι βούρκος, τι χάλι μαύρο...

Προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο πανούργο μου σχέδιο και όσο κάναμε έλεγχο στα φώτα και στο μικρόφωνο, σκεφτόμουν συνέχεια «μπορείς να κατακτήσεις την Ύδρα και να γίνεις εσύ ο κυρίαρχος των εφοπλιστικών κύκλων, κι ας μην έχεις ούτε καράβι, ούτε σκούνα, ούτε βατραχοπέδιλο!». Κι όταν τελείωσα με τα τεχνικά, περίμενα να έρθει η ώρα της παράστασης, ατενίζοντας το ηλιοβασίλεμα από το μπαρ. Το αποτέλεσμα: Ύδρα-Δημόπουλος: 2-0.

Μια ύστατη προσπάθεια να υπερκαλύψω το νησί...

Και ήρθε η ώρα της παράστασης! Το «Αντί Διδακτορικού» εγκαινίασε στις 18/06/10 τη θεατρική δράση του Castello, η οποία θα συνεχιστεί και με άλλες παραστάσεις και δρώμενα, και πιθανότατα με την επανάληψη του «Αντί Διδακτορικού»! Οπότε θα έχω και μια δεύτερη ευκαιρία να κατακτήσω το νησί...

Επί τω έργω! Ιν άξιον, δηλαδή...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλο το προσωπικό του Castello για τη θερμή υποδοχή, την εγκάρδια φιλοξενιά και τα αμέτρητα σφηνάκια!

ΥΓ Παρακαλείται ο Γιώργος Κατινάς που οργάνωσε την απόβαση του «Αντί Διδακτορικού στην Ύδρα να οργανώσει κι άλλες τέτοιες εξορμήσεις...

ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΝΤΑΙ

κατηγορητήριο: υπέρμετρη αισιοδοξία σε περιόδους κρίσης

(βοηθάει και το αλκοόλ, βέβαια... χικ!)

Το κοριτσάκι μας μεγάλωσε...

...και πέταξε τα παιχνίδια της       

στα σκουπίδια.

Με τι θα παίζει τώρα;

Με τι θα ασχολείται πια;

[13/06/10, 19:42, Θησείο]