Να τα πούμε;

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πέρυσι στο περιοδικό highlights (τεύχος 37, Δεκέμβρης '08-Ιανουάριος '09). Καλή ανάγνωση και καλύτερη διασκέδαση!

Να τα πούμε;

Οι πανεθνικοί ύμνοι
του ψυχαναγκασμού.

Τρίγωνα, κάλαντα

Μέσ' στη γειτονιά

Ήρθαν τα Χριστούγεννα

ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝΕ Τ' ΑΥΤΙΑ!!!

Κείμενο: Δημήτρης Δημόπουλος

Μικρός δεν είπα ποτέ τα κάλαντα. Δεν ξέρω γιατί, θυμάμαι όμως τη δυσφορία που ένιωθα στην ιδέα και μόνο να υποχρεωθώ να το κάνω. Δεν μου άρεσε να τραγουδάω μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα και που δεν μπορούσα καν να προφέρω. «Εν τω σπηλαίω τίκτεται»; Και δεν ήταν μόνο που έτρεμα στην ιδέα να τα πω εγώ, φοβόμουν ν' ακούσω και τα παιδιά που τα έλεγαν. Μου φαινόντουσαν τρομαχτικά με τα τρίγωνα, τις μελόντικες και το σήμα των δολαρίων στα μάτια τους. Ποτέ δεν με συνεπήρε η ιδέα να ζητιανεύω στους γείτονες τραγουδώντας, και δεν καταλάβαινα γιατί έρχονταν αυτά και μας έπαιρναν τα λεφτά μας. Και τι θα πει «πρώτη γιορτή του χρόνου»; Αφού του Αγίου Δημητρίου ήταν δύο μήνες νωρίτερα*.

Περισσότερο από τα κάλαντα, μισούσα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μισούσα τον «Μικρό Τυμπανιστή». Μισούσα που υποχρέωναν ένα παιδί που δεν είχε λεφτά, και που προφανώς δεν είχε καν να φάει, να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου για να «του τα πει». Μισούσα το «Χιόνια στο καμπαναριό». Δεν υπήρχε ούτε χιόνι, ούτε χωριό και τα «ντινγκ-ντανγκ-ντονγκ» μου έσπαζαν τα νεύρα. Χώρια που έπρεπε να αντιμετωπίσω τον παραλογισμό στον οποίο ήθελαν να με παρασύρουν τα «Τρίγωνα, κάλαντα». Ειδικά αυτό το «άστρο φωτεινό... μήνυμα θα φέρει από τον ουρανό» πάντα έτρεμα πως θα είναι ούφο... Μόνο η «Άγια νύχτα» μου άρεσε. Δεν επέβαλε τίποτα, απλώς περιέγραφε ένα γεγονός με υπέροχη μουσική και, το κυριότερο, με απλούς στίχους**.

Και μετά, έπρεπε να τα μάθω και στα αγγλικά. Εκεί πλέον, λίγο που έμπαινα στην εφηβεία, λίγο που ήμουν καλός στη γλώσσα και τα έπιανα, συνειδητοποίησα τη σωρεία προστακτικών που επιβάλουν την υποχρεωτική χαρά και την άμετρη κατανάλωση. Ο «λιτλ ντράμερ-μπόι» παρέμενε εξίσου αντιπαθητικός, το «τζινγκλ μπελς, τζινγκλ μπελς» ακόμα πιο ενοχλητικό, μιας και στο ανύπαρκτο χιόνι προστέθηκαν και οι ελκυθροδρομίες, ενώ ποτέ δεν έμαθα πώς πραγματικά λένε τ«ω έλατο» στα αγγλικά***...

Δεν μου πήρε χρόνο να καταλάβω το μεγάλο κόλπο των δισκογραφικών εταιριών του εξωτερικού: παίρνεις ένα καψουροτράγουδο, το τοποθετείς την περίοδο των Χριστουγέννων, βάζεις και πέντε καμπανάκια να χτυπάνε, και να η επιτυχία****.

Ας μην είμαι άδικος όμως. Δεν φταίνε αυτά καθαυτά τα τραγούδια και οι ύμνοι, φταίει η αδιάκοπη ακρόαση τους παντού και πάντα, στα πιο ακατάλληλα μέρη και τις πλέον ακατάλληλες στιγμές. Τις «άγιες τούτες μέρες» δεν μπορείς να ξεφύγεις, υπάρχουν παντού, σε κάθε μορφή και διάρκεια: από τα ολιγοδευτερόλεπτα διαφημιστικές τζινγκλ στις ατέρμονες ηλεκτρονικές εκτελέσεις των ψεύτικων κουνάμενων Άγιων Βασίληδων, και από τα μονοφωνικά φάλτσα των παιδιών/ανιψιών/βαφτιστιριών στις εναρμονισμένες διασκευές χορωδιών τραπεζών/συλλόγων/ωδείων. Μια υπερπροσφορά που δεν καλύπτει καν μια πλασματική ζήτηση, δρα απλώς συνοδευτικά, αμβλύνοντας το μήνυμα και την ουσία των μουσικών αυτών*****.

Καλές γιορτές σε όλους! Με υγεία κι ευτυχία!
 
* Είχα ένα θέμα με την έννοια του χρόνου τότε, πάντα αναρωτιόμουν πότε πρόλαβε ο Χριστός να γίνει 33 ετών, αφού από τον Δεκέμβρη ώς το Πάσχα ήταν το πολύ πέντε μήνες.
**  Απλώς, ως παιδί, πάντα τραγουδούσα «και με πίστη αν υμνούμε, τον Θεό δοξολογούμε».
*** Είναι fir, και το κουκουνάρι είναι fir cone, μόλις τα κοίταξα.
**** Είχε αρχίσει το Μουσικόραμα τότε, και οι Wham ανέβαιναν με τελεφερίκ σε κάτι χιονισμένα σαλέ για να κλαφτούν για τα περσινά Χριστούγεννα.
***** Και όλα αυτά, μέχρι να κοπεί και η πίτα των χειμερινών κολυμβητών τον Μάρτη.