Ψωνάρα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι! (10)

Καιρό είχα να χαϊδέψω τον εγωισμό μου και τη ματαιοδοξία μου εδώ μέσα. Οπότε, ιδού η συνέντευξη που μου πήρε η Παυλίνα Φλεβοτόμα για το διαδικτυακό κανάλι dromologa.tv!

Το γύρισμα έγινε στη λεωφόρο Σπύρου Λούη, έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Για να μη λένε ορισμένη πως δεν εκμεταλλευόμαστε τις εγκαταστάσεις που μας ξέμειναν μετά το 2004.

Καλό παιδί φαίνομαι, θα μ' έβγαζα για καφέ...

 

...αλλά ο καθένας τα δικά του, 'ξηγηθήκαμε;

Να τα πούμε;

Εγώ μια φορά τα είπα και χθες, παραμονή Χριστουγέννων στο Nixon! Τα σέβη μου στο τολμηρό κοινό που επέλεξε να έρθει στο «Αντί Διδακτορικού» από το να πάει να κάνει ένα ακόμα ρεβεγιόν. Έτσι, ενώ οι φίλοι τους σαβούρωναν και χόντραιναν, το εκλεκτό κοινό της παράστασής μου έκανε κοιλιακούς από τα γέλια και έχανε πόντους! Τώρα, είναι όλοι τους έτοιμοι να υποδεχτούν το νέο έτος γραμμωμένοι, σφριγηλοί και κυρίως με το χαμόγελο στα χείλη!

Φανερά αδυνατισμένοι από τα γέλια...

...ειδικά οι του μπροστά καναπέ: σχεδόν χάθηκαν!

Ακόμα μία παράσταση αρχειοθετήθηκε. Μένουν άλλες 23!

Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει

Κάναμε την πρεμιέρα μας χθες στο έργο «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» και πήγε εκπληκτικά! Θέλω να γράψω τόσα, και από την άλλη τα δάχτυλά μου πάνε μπρος-πίσω και σβήνουν αυτά που γράφω, γιατί τίποτα δεν μπορεί να εκφράσει τη χαρά, την ικανοποίηση και την ευτυχία που μου προσφέρει αυτό το έργο, αυτή η παράσταση και, κυρίως, αυτοί οι συνεργάτες!

Ο θίασος με τη σκηνοθέτη του πριν την πρεμιέρα.

Επιτέλους χθες βράδυ παίξαμε μια παράσταση που στήνουμε τόσο καιρό μπροστά σε κοινό. Όταν άκουσα το πρώτο γέλιο, σκέφτηκα «τέλεια, έπιασαν το χιούμορ της παράστασης». Όσο περνούσε η ώρα και οι αντιδράσεις ήταν αυτές που ελπίζαμε όταν κάναμε πρόβες χωρίς φώτα, χωρίς κοστούμια, χωρίς σκηνικό, τόσο περισσότερο χαιρόμουν.

Η σκηνή περιμένει το θίασο!

Και όταν στην τελευταία σκηνή του έργου το κοινό αντέδρασε όπως μόνο ονειρευόμασταν, μια χορωδία Δημοπουλάκια τραγουδούσε στο μυαλό μου «το κατάλαβαν, το κατάλαβαν, κατάλαβαν τι θέλουμε να πούμε, γαμώτο»!

Οι θέσεις περιμένουν το κοινό!

Είμαι περήφανος γι' αυτή τη δουλειά! Μακάρι να μπορούσα να σας πείσω με αυτά που γράφω για το πόσο καλή είναι η παράστασή μας. Αλλά προτιμώ να έρθετε, να τη δείτε και να μου το πείτε οι ίδιοι....

Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει (1993)

Mιούζικαλ – Παραγγελία ΟΜΜΑ

Αφιερωμένο στη μνήμη του John Cage

Μουσική: Νίκος Κυπουργός

Κείμενο: Θωμάς Μοσχόπουλος, Νίκος Κυπουργός

Ενορχήστρωση-μουσική διδασκαλία: Χαράλαμπος Γωγιός

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικό-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργος Πούλιος, Γιώργης Σακελλαρίου

Διεύθυνση παραγωγής: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη

Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Μαρίνου

Βοηθός σκηνογράφου: Κία Μπούσκα

Χειρισμός ήχου: Γιώργος Πούλιος – Γιώργης Σακελλαρίου

Μούσα: Ιωάννα Φόρτη

Μουσικός: Δημήτρης Δημόπουλος

Βασιλιάς: Ζαφείρης Κουτελιέρης

ARTéfacts ensemble:

Κλαρινέτο: Δημήτρης Μπακέας – Αλέξανδρος Μιχαηλίδης

Τρομπέτα: Φάνης Βερνίκος – Ανδρέας Νικολούζος – Σωτήρης Πέπελας

Πιάνο: Χρήστος Σακελλαρίδης – Μπεάτα Πίνσετιτς

Βιολοντσέλο: Σοφία Ευκλείδου – Τάσος Μισυρλής

Πιάνο (καθημερινές): Δήμητρα Κακάκη

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009 – Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

BIOS (Πειραιώς 84, Αθήνα)

Τηλ.: 210 3425335

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα 21.00, Σάββατο 15.30, Κυριακή 11.00 & 15.30

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ & 10 ευρώ (φοιτ.)

Να τα πούμε;

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πέρυσι στο περιοδικό highlights (τεύχος 37, Δεκέμβρης '08-Ιανουάριος '09). Καλή ανάγνωση και καλύτερη διασκέδαση!

Να τα πούμε;

Οι πανεθνικοί ύμνοι
του ψυχαναγκασμού.

Τρίγωνα, κάλαντα

Μέσ' στη γειτονιά

Ήρθαν τα Χριστούγεννα

ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝΕ Τ' ΑΥΤΙΑ!!!

Κείμενο: Δημήτρης Δημόπουλος

Μικρός δεν είπα ποτέ τα κάλαντα. Δεν ξέρω γιατί, θυμάμαι όμως τη δυσφορία που ένιωθα στην ιδέα και μόνο να υποχρεωθώ να το κάνω. Δεν μου άρεσε να τραγουδάω μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα και που δεν μπορούσα καν να προφέρω. «Εν τω σπηλαίω τίκτεται»; Και δεν ήταν μόνο που έτρεμα στην ιδέα να τα πω εγώ, φοβόμουν ν' ακούσω και τα παιδιά που τα έλεγαν. Μου φαινόντουσαν τρομαχτικά με τα τρίγωνα, τις μελόντικες και το σήμα των δολαρίων στα μάτια τους. Ποτέ δεν με συνεπήρε η ιδέα να ζητιανεύω στους γείτονες τραγουδώντας, και δεν καταλάβαινα γιατί έρχονταν αυτά και μας έπαιρναν τα λεφτά μας. Και τι θα πει «πρώτη γιορτή του χρόνου»; Αφού του Αγίου Δημητρίου ήταν δύο μήνες νωρίτερα*.

Περισσότερο από τα κάλαντα, μισούσα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μισούσα τον «Μικρό Τυμπανιστή». Μισούσα που υποχρέωναν ένα παιδί που δεν είχε λεφτά, και που προφανώς δεν είχε καν να φάει, να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου για να «του τα πει». Μισούσα το «Χιόνια στο καμπαναριό». Δεν υπήρχε ούτε χιόνι, ούτε χωριό και τα «ντινγκ-ντανγκ-ντονγκ» μου έσπαζαν τα νεύρα. Χώρια που έπρεπε να αντιμετωπίσω τον παραλογισμό στον οποίο ήθελαν να με παρασύρουν τα «Τρίγωνα, κάλαντα». Ειδικά αυτό το «άστρο φωτεινό... μήνυμα θα φέρει από τον ουρανό» πάντα έτρεμα πως θα είναι ούφο... Μόνο η «Άγια νύχτα» μου άρεσε. Δεν επέβαλε τίποτα, απλώς περιέγραφε ένα γεγονός με υπέροχη μουσική και, το κυριότερο, με απλούς στίχους**.

Και μετά, έπρεπε να τα μάθω και στα αγγλικά. Εκεί πλέον, λίγο που έμπαινα στην εφηβεία, λίγο που ήμουν καλός στη γλώσσα και τα έπιανα, συνειδητοποίησα τη σωρεία προστακτικών που επιβάλουν την υποχρεωτική χαρά και την άμετρη κατανάλωση. Ο «λιτλ ντράμερ-μπόι» παρέμενε εξίσου αντιπαθητικός, το «τζινγκλ μπελς, τζινγκλ μπελς» ακόμα πιο ενοχλητικό, μιας και στο ανύπαρκτο χιόνι προστέθηκαν και οι ελκυθροδρομίες, ενώ ποτέ δεν έμαθα πώς πραγματικά λένε τ«ω έλατο» στα αγγλικά***...

Δεν μου πήρε χρόνο να καταλάβω το μεγάλο κόλπο των δισκογραφικών εταιριών του εξωτερικού: παίρνεις ένα καψουροτράγουδο, το τοποθετείς την περίοδο των Χριστουγέννων, βάζεις και πέντε καμπανάκια να χτυπάνε, και να η επιτυχία****.

Ας μην είμαι άδικος όμως. Δεν φταίνε αυτά καθαυτά τα τραγούδια και οι ύμνοι, φταίει η αδιάκοπη ακρόαση τους παντού και πάντα, στα πιο ακατάλληλα μέρη και τις πλέον ακατάλληλες στιγμές. Τις «άγιες τούτες μέρες» δεν μπορείς να ξεφύγεις, υπάρχουν παντού, σε κάθε μορφή και διάρκεια: από τα ολιγοδευτερόλεπτα διαφημιστικές τζινγκλ στις ατέρμονες ηλεκτρονικές εκτελέσεις των ψεύτικων κουνάμενων Άγιων Βασίληδων, και από τα μονοφωνικά φάλτσα των παιδιών/ανιψιών/βαφτιστιριών στις εναρμονισμένες διασκευές χορωδιών τραπεζών/συλλόγων/ωδείων. Μια υπερπροσφορά που δεν καλύπτει καν μια πλασματική ζήτηση, δρα απλώς συνοδευτικά, αμβλύνοντας το μήνυμα και την ουσία των μουσικών αυτών*****.

Καλές γιορτές σε όλους! Με υγεία κι ευτυχία!
 
* Είχα ένα θέμα με την έννοια του χρόνου τότε, πάντα αναρωτιόμουν πότε πρόλαβε ο Χριστός να γίνει 33 ετών, αφού από τον Δεκέμβρη ώς το Πάσχα ήταν το πολύ πέντε μήνες.
**  Απλώς, ως παιδί, πάντα τραγουδούσα «και με πίστη αν υμνούμε, τον Θεό δοξολογούμε».
*** Είναι fir, και το κουκουνάρι είναι fir cone, μόλις τα κοίταξα.
**** Είχε αρχίσει το Μουσικόραμα τότε, και οι Wham ανέβαιναν με τελεφερίκ σε κάτι χιονισμένα σαλέ για να κλαφτούν για τα περσινά Χριστούγεννα.
***** Και όλα αυτά, μέχρι να κοπεί και η πίτα των χειμερινών κολυμβητών τον Μάρτη.

Σιωπή, ο βασιλιάς κάνει πρόβες...

Ξέρω πως υπάρχει και το επίσημο σποτ για την παράσταση, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ να φτιάξω κι εγώ κάτι με τις φωτογραφίες από τις πρόβες μας.



Σε λίγη ώρα θα πάω στο bios για τη γενική μας πρόβα! Αύριο, Δευτέρα 21/12, και ώρα 21:00 θα έχουμε την πρεμιέρα μας! Ως τώρα ήταν ένα ταξίδι προετοιμασίας με πολλές, μα πάρα πολλές, ατυχίες, κακοτοπιές και εντάσεις. Όμως χθες, που κάναμε δύο περάσματα το έργο, αισθάνθηκα πως συμμετέχω σε κάτι πάρα πολύ όμορφο.

Το δεύτερο πέρασμα παρακολούθησε και ο Νίκος Κυπουργός, ο συνθέτης του έργου, που μόνο χαρά μάς έδωσε με τα καλά του λόγια. Τον ευχαριστούμε όλοι για τα ειλικρινή, επιδοκιμαστικά του σχόλια που μας γέμισαν θάρρος να συνεχίσουμε παρά την κούραση μας.

Ένα μεγάλο μπράβο στις Όπερες των Ζητιάνων που ανέλαβαν ένα τέτοιο σχέδιο, χωρίς καμία χρηματική αρωγή από επίσημους φορείς, παρά μόνο την πίστη πως πραγματικά αξίζει να ξαναπαρουσιαστεί το έργο αυτό στη σκηνή. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χαράλαμπο Γωγιό, που όταν του πρότεινα το «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» πριν ένα χρόνο ως ένα έργο κατάλληλο για θέατρο για παιδιά, ενθουσιάστηκε το ίδιο μ' εμένα. Και ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Μαριάννα Κάλμπαρη, τη σκηνοθέτη μας, που έστησε μια παράσταση στην οποία είμαι περήφανος, χαρούμενος και ενθουσιασμένος που συμμετέχω. Μην ξεχάσω την ορχήστρα μας, την οποία στελεχώνουν μουσικοί του ARTéfacts ensemble.

Τέλος, είναι τεράστια τιμή και χαρά που συμπράττω στη σκηνή με δύο απίστευτα ταλαντούχους τραγουδιστές που όμως θεωρώ και εξαιρετικούς ηθοποιούς! Στο ρόλο της Μούσας, η Ιωάννα Φόρτη και στο ρόλο του Βασιλιά, ο Ζαφείρης Κουτελιέρης. Και κάπου στου μέση βρίσκομαι κι εγώ, στο ρόλο του Μουσικού.

Η Ιωάννα, ο Ζαφείρης και το μπαλάκι!

Ο Ζαφείρης, ο Χαράλαμπος και το καβουράκι!

Το πιάνο, τα αναλόγια και το εργάκι!

Πληροφορίες για το πού και πότε έχουμε παραστάσεις, εδώ!

Καλή μας γενική!

Καλή μας πρεμιέρα!

Σκατά, σκατά, σκατά!

Νο πυρεταράν!

Και μετά την ακύρωση της Πέμπτης, ήρθε η δικαίωση της Παρασκευής. Έχοντας νικήσει τον πυρετό, έκανα την παράστασή μου κανονικότατα και χωρίς τεχνικά προβλήματα! Μάλλον τρίτωσε το κακό, οπότε πάμε φουλ για μεγάλες επιτυχίες.

Σ' αυτό το σημείο, είναι που βάζω τις φωτογραφίες του κοινού που παρακολούθησε την παράσταση. Χθες όμως την ώρα που τις τραβούσα, ένας παντρεμένος με ρώτησε «κι αν είχα έρθει με την γκόμενα;» και μια φρικτή σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: λες να χάνω με αυτά που κάνω το σημαντικό κομμάτι της αγοράς που ονομάζεται «παράνομα ζευγάρια»; Και επιπλέον, με συμφέρει να κάνω κάτι τέτοιο;! Πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω...

Πρέπει επιτέλους να αποδεχτώ

πως δεν ξέρω να βγάζω φωτογραφίες...

Όχι, εντάξει, αυτή είναι καλούτσικη!

Πάει άλλη μία παράσταση. Μένουν άλλες 24!

Kαταραμένε πυρετέ!

Με ανάγκασες να ακυρώσω παράσταση! Άδειοι έμειναν οι καναπέδες του Nixon, άδειοι, μόνοι κι έρημοι... Μα να είμαι εγώ το τεχνικό πρόβλημα αυτή τη φορά;!

Κουλτουροφωτό προτζέκτορα με απλίκες.

Μια παράσταση που δεν έγινε. Μένουν άλλες 25

Μικρές Χαρές

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος, ο οποίος έχει κάνει και τα βιντεάκια για το «Αντί Διδακτορικού» (όσοι παρακολουθούν αυτό το μπλογκ, θα έχουν βαρεθεί να το διαβάζουν). Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Λευτέρης Ελευθερίου, τον οποίο θεωρώ έναν από τους πιο σημαντικούς νέους ηθοποιούς. Τον Λευτέρη μπορείτε να τον δείτε φέτος στην παράσταση «Μαμά Ελλάδα 2» της ομάδας abovo, μια παράσταση που είχα δει πέρσι και που προτείνω ανεπιφύλακτα.

Κι αυτό όχι επειδή συμμετείχα στο bob festival, το φεστιβάλ θεάτρου που είχαν διοργανώσει πέρυσι οι abovo!

Ω, προτζέκτορα, λειτούργα!

Μετά τα παρατράγουδα της πρεμιέρας, τα οποία τελικά οφείλονταν σε μια λάμπα του προτζέκτορα, προσφέρθηκε ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος, να μου δείξει πώς πρέπει να σετάρω τον υπολογιστή και τον προτζέκτορα ώστε να μπορώ να προβάλω σωστά τα βίντεο της παράστασης που έχει σκηνοθετήσει. Και δεν μπορούσε να μου το κάνει πιο λιανά...

Το κομπιούτερ πρέπει να είναι έτσι...

...και ο προτζέκτορας έτσι!

Και έγινε το θαύμα! Το εναρκτήριο βίντεο ήταν έτοιμο να παίξει, κι εγώ περίμενα να μπει ο κόσμος, χαζεύοντας την εναρκτήρια καρτέλα με τον τίτλο της παράστασης και όλους τους χορηγούς μας.

Και λίγο πριν αρχίσει να μπαίνει ο κόσμος, συμβαίνει κάτι το φρικτό! Η εικόνα χάνεται κι εμφανίζεται κάτω δεξιά στην οθόνη εμφανίζεται η φρικτή αναγραφή "no signal". Πανικός! Τρέχω πάνω στο προβολείο και σετάρω τον υπολογιστή ώστε η οθόνη να μη σβήνει ποτέ όταν είναι στην πρίζα. Και όλα μπήκα στη θέση τους. Και ξεκίνησα την παράσταση.

Όλα πήγαιναν μια χαρά, όταν ξαφνικά, το "no signal" εμφανίστηκε ξανά, ενώ εγώ έπαιζα... Το βίντεο με τους τίτλους τέλους δεν έπαιξε ποτέ, ενώ εγώ έμαθα από κάποιους θεατές πως (άκου τώρα να δεις!) «τα Windows7 έχουν πρόβλημα και μαυρίζει η οθόνη, μα καλά, δεν το ήξερες;»... Η λύση βρέθηκε, και ελπίζω την επόμενη εβδομάδα όλα να πάνε καλά!

Πάντως περάσαμε καλά!

Ναι, καλά περάσαμε!

Πάει άλλη μια παράσταση. Μένουν άλλες 26!

Πάει η πρεμιέρα!

Επεισοδιακή η χθεσινοβραδινή πρεμιέρα στο Nixon! Η μία αναποδιά διαδεχόταν την άλλη: πήγαμε να συνδέσουμε τα φώτα, έπεσε το ρεύμα! Φτιάξαμε το ρεύμα, κάηκε ο ένας από τους δύο προβολείς! Λύσαμε το θέμα του φωτισμού, αρνήθηκε να παίξει ο προτζέκτορας το βίντεο, μόλις πέντε λεπτά πριν την έναρξη. Και αφού αποφασίσαμε να παίξω χωρίς βίντεο, είδα πως είχε ανοίξει η φωτογραφική μου μηχανή και είχε τελειώσει η μπαταρία! Ούτε φωτογραφίες το κοινό δεν θα μπορούσα να βγάλω στο τέλος της παράστασης, όπως συνήθιζα...

Δεν το άφησα να με πάρει από κάτω, αντίθετα το πήρα όλο πάνω μου! Έτσι βγήκα και αυτοσχεδίασα μια νέα εισαγωγή, παίζοντας το εναρκτήριο βίντεο κρατώντας το λάπτοπ σαν εικόνισμα! Και έτσι ξεκίνησε μία από τις ωραιότερες παραστάσεις του «Αντί Διδακτορικού» που έχω κάνει! Δοκίμασα αρκετά νέα αστεία, αυτοσχεδίασα πολύ και όλα πήγαν πάρα πολύ καλά.

Και από φωτογραφίες, να 'ναι καλά ο Στάθης K. που ήταν στην πρώτη σειρά και τον σήκωσα να βγάλει αυτός το κοινό της πρεμιέρας. Ευχαριστώ, Στάθη!

Το κοινό της πρεμιέρας από τη μία...

...το κοινό της πρεμιέρας από την άλλη!

Πάει η πρεμιέρα! Μένουν άλλες 27 παραστάσεις!