Κι εκεί που όλα πάνε μια χαρά στη χθεσινοβραδινή παράσταση, κάπου στα 2/3 της παράστασης, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα που οδηγεί στην είσοδο της αίθουσας που παίζω στο Nixon! Ακούγεται η μουσική και ο κόσμος από το μπαρ, αλλά είναι κάτι στιγμιαίο. Το προσπερνώ. Αλλά, τσουπ! ξανανοίγει η πόρτα, κι ένα κεφαλάκι εμφανίζεται. Εξηγώ στην κοπελιά που βλέπω «δεν είναι εδώ οι τουαλέτες». Νόμιζα πως ξεμπέρδεψα... όταν ξαφνικά, η πόρτα ξανανοίγει για τρίτη φορά, ενώ εγώ προσπαθώ να συνεχίσω να παίζω! Διάλογος με τύπο που εμφανίστηκε από το πουθενά, για να υπερασπιστεί την κοπέλα:
ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ
Η κοπέλα θέλει να δει την παράσταση.
ΕΓΩ
Μόνο που έχει σχεδόν τελειώσει.
ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ
Δεν μπορεί να μπει, δηλαδή;
ΕΓΩ
Της έχουν πληρώσει το εισιτήριο ήδη;
ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ
Όχι.
ΕΓΩ
Τότε να μην μπει!
Μα πού πας κοπελιά με 50' καθυστέρηση να μπεις σε παράσταση; Δεν είμαι ο γκόμενός σου να μπορείς να με στήνεις... Ας γνωρίσουμε λοιπόν το κοινό που ήρθε στην ώρα του χθες βράδυ!
Αυτοί όλοι δηλαδή γιατί δεν άργησαν;
Και να παρκάρουν βρήκαν, και όλα!
Πάει κι αυτή η παράσταση! Μένουν άλλες 12 στην Αθήνα!
1 σχόλιο:
α χαχαχαχα δεν υπάρχεις!!! τελικά όλα σε εσένα συμβαίνουν χαχαχαχα
Δημοσίευση σχολίου