Ψωνάρα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι! (7)

Τώρα συνειδητοποιώ πόσο καλά έκανα που «έμαθα γράμματα» και επίσης «έμαθα και μια τέχνη». Αν δεν το είχα κάνει, δεν θα αναφερόμουν στην ενότητα «Τέχνες & Γράμματα» της Καθημερινής.

Το ξέρω πως δεν διαβάζεται, πατάμε πάνω στην εικόνα και αυτή εμφανίζεται σε όλο το μεγαλείο της! Για όσους ενοχλούνται από το κακό σκανάρισμα, τους προκαλώ να σκανάρουν οι ίδιοι μια σελίδα της Καθημερινής με σαρωτή που χωράει μόνο Α4 σελίδα! (Αν κι εγώ το έκλεψα, εκτύπωσα τη σελίδα από το pdf που βρήκα στην ιστοσελίδα της εφημερίδας). Μπορείτε βέβαια να διαβάσετε το άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη και εδώ, αλλά δεν θα δείτε τη φωτογραφία που τράβηξε η Ελισάβετ Μωράκη κατά τη διάρκεια της παράστασης μου.

Για τους πολύ τεμπέληδες, αντιγράφω αποσπάσματα του άρθρου (αυτά που με αφορούν, μην ξεχνάμε τον τίτλο της ανάρτησης!).

Νύχτες κωμωδίας με έναν ηθοποιό
Χιούμορ και σάτιρα σε παραστάσεις Stand-up Comedy
στα πρότυπα των Μπομπ Χόουπ και Λένι Μπρους

Του Ηλία Μαγκλίνη

Πριν ξεκινήσω τη βόλτα μου σε αθηναϊκούς χώρους που φιλοξενούν stand-up comedy, ρίχνω μια ματιά σε ένα λεύκωμα: σε μια φωτογραφία του Αμερικανοεβραίου Λένι Μπρους, τον βλέπουμε να κρατά ένα μικρόφωνο και να μας δείχνει το πρωτοσέλιδο μιας (αυτοσχέδιας) εφημερίδας: «ΕΞΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΒΡΑΙΟΙ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ».Αυτό ήταν το γεμάτο μαύρο χιούμορ σχόλιο του Μπρους στους αρνητές του Ολοκαυτώματος, και το έκανε σε μία από τις παραστάσεις του [...] Εχουμε λοιπόν έναν κωμικό με ένα μικρόφωνο, και το κοινό απέναντί του. Μέσα από σχοινοτενείς μονολόγους, ο κωμικός, καυτηριάζει, σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται, σατιρίζει: από τον εαυτό τους έως τις σχέσεις, το σεξ, τη θρησκεία, την πολιτική. [...] Οπως διαπιστώσαμε πάντως, αν κάνετε μια βόλτα σε μερικούς από τους χώρους όπου νέοι, κατά κανόνα, άνθρωποι δοκιμάζονται στο δύσκολο αυτό είδος, δεν θα περάσετε καθόλου άσχημα. [...]

Το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας καταλήξαμε στο Nixon, στο εξαιρετικό screening room του (παίρνεις το ποτό σου και κάθεσαι σε πολύ αναπαυτικούς καναπέδες), για να δούμε ένα πολύ απαιτητικό one man show από τον Δημήτρη Δημόπουλο: «Αντί διδακτορικού» ο τίτλος και επί εβδομήντα λεπτά, με κάποιες, αναπόφευκτες «κοιλιές», ο Δ. Δημόπουλος έστησε μια ψευδο-αυτοβιογραφική ιστορία που θα μπορούσε να είναι η ζωή του καθενός μας – ειδικά όσων γεννήθηκαν μέσα στη δεκαετία του ’70, αλλά όχι μόνον. Ειδικά κατά το πρώτο ημίωρο ήταν απολαυστικός. [...]

Οσο για τον Δημήτρη Δημόπουλο, στο «Αντί Διδακτορικού», αποφεύγει και αυτός τα πολλά πολλά με το κοινό. «Ο κόσμος τρομάζει με αυτό και δεν το θέλω». Το «Αντί Διδακτορικού» προέκυψε μετά από «δώδεκα χρόνια συγκέντρωσης συγγραφικού υλικού που θα έφτανε για μια παράσταση τριών ωρών. Το μάζεψα στα εβδομήντα λεπτά. Η σκέψη μου ήταν να βάλω δύσκολα στον εαυτό μου και άφησα απ' έξω ερωτικά και σεξουαλικά. Αν δεις το γραμμένο κείμενο, είναι ένα άφυλο πράγμα. Κι είναι ένα στοίχημα. Το αποτέλεσμα μου έδειξε ότι άξιζε τον κόπο. Επίσης, δεν ήθελα να ασχοληθώ με την επικαιρότητα. Διακωμωδείται με απίστευτη ταχύτητα στο facebook, στα e-mail κτλ., δεν ήθελα να έρθει κάποιος στην παράσταση και να ακούσει ένα αστείο που διάβασε στο internet. Δεν θέλω να είμαι ο γελωτοποιός της αυλής. Σε κάποια θέματα δεν θέλω να είμαι η βαλβίδα της χύτρας, κάποιες φορές πρέπει η βαλβίδα να σκάει». Κι ο τίτλος, «Αντί Διδακτορικού»; «Μα είναι προφανές: είναι το αποτέλεσμα της ενασχόλησής μου επί δώδεκα χρόνια με το stand-up comedy. Κάποιος άλλος θα είχε γίνει δόκτωρ σε αυτό το χρονικό διάστημα».