2 σε 1! (ή «15 τη μία και 53 την άλλη»)

Πού το είχα το μυαλό μου και ξέχασα τη φωτογραφική μηχανή μου την Πέμπτη στο Nixon; Mήπως φταίει το τζέτ-λαγκ από το τρένο Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα; Μήπως φταίει η απότομη καλοκαιρία; Μήπως έχω αρχίσει να το χάνω; Ό,τι και να φταίει, ιδού οι φωτογραφίες από την παράσταση στις 25/2!

Άντε πάλι τα σκοτάδια!

Μα τι έγινε; Πού είναι ο κόσμος;!

Η παράσταση λοιπόν στις 25/2 περνά στην ιστορία ως η παράσταση με το λιγότερο κόσμο που ήρθε ποτέ να δει το «Αντί Διδακτορικού» στο Nixon. Καταρράκωμένος ο καλλιτέχνης προσπαθεί να καταλαβεί τι έφταιξε (για μένα μιλάω!)... Μήπως φταίει που είχε ποδόσφαιρο; Μήπως ήταν όλοι έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας για πορεία; Μήπως φταίνε κάποιες κακιές κριτικές που γράφτηκαν από κάποιους; Και, τέλος πάντων, τι έπαθε ξαφνικά η φωτογραφική μηχανή μου και τα βγάζει όλα σκοτεινά;!

Πριν την παράσταση στις 26/2 έκανα τη γνωστή «επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων» μπας και είχα κάνει καμιά χαζομάρα εγώ στη μηχανή και φωτογράφισα μια παράσταση που από πλευράς προσέλευσης κοινού ήταν το άκρως αντίθετο από την προηγούμενη!

Σαν να έφτιαξε λίγο η μηχανή...

Εδώ έφτιαξε η προσέλευση, η κάμερα δεν θα έφτιαχνε!

Ακριβώς αυτό! Η ίδια παράσταση, ο ίδιος χώρος, δύο διαφορετικές εικόνες! Τη μία να θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί «ωιμέ, είμαι ένας αποτυχημένος, δεν αξίζω να υπάρχω» και την επόμενη «είμαι θεός, είμαι ο καλύτερος, θέλω αυτόγραφό μου»! Η πλάκα βέβαια πια είναι; Πως και οι δύο παραστάσεις, ανεξάρτητα από την προσέλευση, πήγαν πάρα πολύ καλά: όλοι όσοι ήρθαν γέλασαν πολύ και πέρασαν καλά. Απλώς τη μία μέρα το «όλοι» ήταν 15 άτομα και την άλλη μέρα το «όλοι» ήταν 53 άτομα! Αλλά περάσαμε «όλοι» καλά! Και στο «όλοι» αυτό, προσθέτω και τον εαυτό μου.

Άλλες 2 παραστάσεις στο αρχείο.

Περνάμε στα μονοψήφια νούμερα: παραμένουν άλλες 8!

Τα βλέπω όλα μαύρα!

Δεν ξέρω τι έγινε με τη φωτογραφική μηχανή, αλλά η φωτογραφίες από την παράσταση στις 24/02 στο θέατρο Σοφούλη βγήκαν όλες μαύρες!

Εντάξει, κάτι αχνοφαίνεται...

Τοπίο στην ομίχλη...

Μα τι στο καλό έγινε;!

Και πώς θα σας πείσω εγώ πως σ' αυτή την παράσταση το θέατρο σχεδόν γέμισε κόσμο; Και σαν να μη μου έφτανε αυτό, δεν ηχογραφήθηκε η παράσταση γιατί αντί να πατήσω «εγγραφή» στο μαγνητοφωνάκι μου, πάτησα «παύση»! (Χώρια που ξέχασα τη φωτογραφική μηχανή χθες βράδυ στο Nixon, οπότε θα κάνω συνδυαστική καταχώρηση των παραστάσεων Πέμπτης και Παρασκευής)

Για να εξιλεωθώ παραθέτω απίστευτες φωτογραφίες από μαγαζί με κατοικίδια κοντά στο ξενοδοχείο που μένω.

Πρέπει να δείτε τι γράφει στο κίτρινο...

Γιατί τα θηλυκά είναι πιο φτηνά;!

Ήταν η 4η παράσταση. Μένουν άλλες 4 στη Θεσσαλονίκη!

XVII!

Πότε έφτασα στη 17η παρουσίαση του «Αντί Διδακτορικού» για τη φετινή σεζόν;! Είναι να απορεί κανείς, πώς περνά ο καιρός έτσι. Μόλις προχθές το θυμόμουν που έλεγα «μαζί με την πρεμιέρα θα αρχίσω και δίαιτα».... Ε, μόνο την πρεμιέρα έκανα!

Τόσος κόσμος, κι εγώ έβγαλα τους καναπέδες...

Κάπως καλύτερα!

Μόλις συνειδητοποίησα πως με τη χθεσινοβραδινή παράσταση ξεπέρασα τις παραστάσεις της περσινής σεζόν! Ας το γιορτάσουμε λοιπόν! Με περισσότερες παραστάσεις!

Πάει κι αυτή η παράσταση. Μένουν άλλες 10!

Συνδυαστική ερώτηση!

Επειδή μ' έχουν φάει τα πάνω-κάτω, η αποψινή ανάρτηση θα συνδυάσει το κοινό της Θεσσαλονίκης από τις 17/2 και το κοινό της Αθήνας από την παράσταση της 18/2 που τελείωσε πριν 40 λεπτά. Για να δούμε, ποιοι είναι αρκετά προσεχτικοί ώστε να βρουν ποιες φωτογραφίες αντιστοιχούν σε ποιο χώρο! Θα τις βάλω και ανάκατα, για να σας μπερδέψω...

-Λοιπόν, τι να βάλουμε σημάδι;

-Βάλε σημάδι τα γκρι καθίσματα!

-Να, κοίτα! Γκρι καθίσματα!

-Ο ίδιος χώρος με την πρώτη φωτογραφία!

-Ώπα! Άλλα καθίσματα, άλλος χώρος!

-Μα έχει το ίδιο φως με τη δεύτερη φωτογραφία...

-Πάλι τα γκρι καθίσματα!

-Ναι, αλλά έχω μπερδευτεί πια...

-Αυτοί τώρα πού είναι;

-Με τέτοια άνεση, μάλλον σπίτι τους!

-...

-Δεν ξέρω/δεν απαντώ.

Πάνε άλλες δύο παραστάσεις!

Μένουν άλλες 5 στη Θεσσαλονίκη και άλλες 11 στην Αθήνα!

νυχτοπερπατήματα/νυχτοφωτογραφήματα

Πού πας, κοπελιά;!

Κι εκεί που όλα πάνε μια χαρά στη χθεσινοβραδινή παράσταση, κάπου στα 2/3 της παράστασης, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα που οδηγεί στην είσοδο της αίθουσας που παίζω στο Nixon! Ακούγεται η μουσική και ο κόσμος από το μπαρ, αλλά είναι κάτι στιγμιαίο. Το προσπερνώ. Αλλά, τσουπ! ξανανοίγει η πόρτα, κι ένα κεφαλάκι εμφανίζεται. Εξηγώ στην κοπελιά που βλέπω «δεν είναι εδώ οι τουαλέτες». Νόμιζα πως ξεμπέρδεψα... όταν ξαφνικά, η πόρτα ξανανοίγει για τρίτη φορά, ενώ εγώ προσπαθώ να συνεχίσω να παίζω! Διάλογος με τύπο που εμφανίστηκε από το πουθενά, για να υπερασπιστεί την κοπέλα:

ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ
Η κοπέλα θέλει να δει την παράσταση.

ΕΓΩ
Μόνο που έχει σχεδόν τελειώσει.

ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ
Δεν μπορεί να μπει, δηλαδή;

ΕΓΩ
Της έχουν πληρώσει το εισιτήριο ήδη;

ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ
Όχι.

ΕΓΩ
Τότε να μην μπει!

Μα πού πας κοπελιά με 50' καθυστέρηση να μπεις σε παράσταση; Δεν είμαι ο γκόμενός σου να μπορείς να με στήνεις... Ας γνωρίσουμε λοιπόν το κοινό που ήρθε στην ώρα του χθες βράδυ!

Αυτοί όλοι δηλαδή γιατί δεν άργησαν;

Και να παρκάρουν βρήκαν, και όλα!

Πάει κι αυτή η παράσταση! Μένουν άλλες 12 στην Αθήνα!

Back in Athens!

Επιστροφή στο Nixon μετά από μία εβδομάδα απουσίας και ευτυχώς όλα λειτούργησαν τέλεια! Λίγο κουρασμένος από το ταξίδι στη Θεσσαλονίκη, αλλά καλά θα κάνω να το συνηθίσω, γιατί αυτό θα γίνεται για άλλες 6 εβδομάδες.

Απόψε στην παράσταση είχαμε και κάτι που δεν μου είχε ξανασυμβεί! Ένας από τους θεατές, όχι, ψέμματα... Ο θεατής που απόψε γέλαγε όσο λίγοι, κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο: σηκώθηκε, μου ζήτησε συγγνώμη και πέρασε από μπροστά μου βγαίνοντας έξω! Ο λόγος; Είχε πιει 5 μπύρες και δεν μπορούσε να κρατηθεί από τα γέλια!!! Ε, εντάξει, του επέτρεψα να βγει, αλλά με το που βγήκε γύρισα στην παρέα του και τους είπα «όταν γυρίσει, να του πείτε πως έχασε τα καλύτερα αστεία»!

Όχι, δεν είναι ένας από αυτούς!

Ένας από αυτούς είναι! Αλλά δεν τον καρφώνω...

Πάει κι αυτή η παράσταση! Μένουν άλλες 13 στην Αθήνα!

ΥΓ Κανονικά θα έπρεπε να το βάλω στην ανάρτηση της Θεσσαλονίκης αυτό το λινκ, αλλά οι τύποι είναι πολύ λαμόγια και μου το έστειλαν μόλις...

Πότε πέρασε μια εβδομάδα;!

Ούτε που κατάλαβα πότε ξαναήρθε η Τετάρτη! Μια επισοδειακή μετάβαση στη Θεσσαλονίκη, καθώς λόγω πανελλαδικής απεργείας δεν υπήρχαν τρένα, αεροπλάνα ή λεωφορεία. Ευτχώς ο υπέυθυνος του θεάτρου Σοφούλη ήταν Αθήνα και ανεβήκαμε παρέα με το αυτοκίνητο του. Αθήνα-Θεσσαλονίκη σε 6 ώρες, καθώς πέσαμε σε βροχές, μπλόκα και την απαραίτητη παράκαμψη στα Τέμπη, μέσα από χιονισμένα βουνά, παγωμένους δρόμους και ομιχλώδεις ορίζοντες. Όμως, ναι, τα καταφέραμε και η παράσταση έγινε κανονικά!

Το κοινό όπως βλέπω εγώ δεξιά.

Το κοινό όπως βλέπω εγώ αριστερά.

Το κοινό όπως βλέπω εγώ ευθεία!

Όπως παρατηρείτε, το θέατρο Σοφούλη έχει μια αξιοπρόσεχτη διαρρύθμιση στην πλατεία: υπάρχει ένας διάδρομος εισόδου από το φουαγιέ στο κέντρο και μετά οι διάδρομοι προς τις θέσεις! Γιατί μου το χωρίζετε στα τρία το κοινό;! Ευτυχώς ο ήχος του γέλιου έβγαινε συμπαγής

Πάει άλλη μια παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Μένουν άλλες 6!

Πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη!

Τι τρέξιμο ήταν αυτό;! Μόλις τώρα, δύο μέρες μετά την πρεμιέρα του «Αντί Διδακτορικού» στη Θεσσαλονίκη, κατάφερα να καθίσω να γράψω τι έγινε στις 3/2 στο θέατρο Σοφούλη! Φύγαμε!

Το θέατρο έξω. Μα τι ωραία αφίσα είναι αυτή δεξιά!

Το θέατρο μέσα. Μα τι ωραία πορτοκαλί χαλάκια!

Ναι, όπως βλέπετε το σκηνικό μου παραμένει το ίδιο. Μόνο που δεν ανεβοκατεβάζω τα χαλάκια που έχω στο Nixon. Όχι, βέβαια, αγόρασα τρία καινούργια για τις παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Πρεμιέρα με χρησιμοποιημένα χαλάκια; Ποτέ! Έτσι, όταν τελειώσουν οι παραστάσεις του «Αντί Διδακτορικού», εγώ θα έχω 6 πορτοκαλί χαλάκια μπάνιου. Λέω να τα κάνω ταπετσαρία...

Και μετά ήρθε το κοινό! Τι ωραίο κοινό ήταν αυτό! Όπως μου είπαν και σε μια πρωινή τηλεοπτική εκπομπή που πήγα στη Θεσσαλονίκη, το κοινό της πόλης είναι πολύ δύσκολο. Αν το κερδίσεις όμως, το κέρδισες για πάντα.... Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, το κοινό της πρεμιέρας!

Κάποιοι το βλέπουν μισοάδειο, άλλοι μισογεμάτο...

...εγώ απλώς άκουγα τα βροντερά γέλια!

Τι κοινό ήταν αυτό! Τους ευχαριστώ όλους για μια πρεμιέρα που μου άνοιξε την όρεξη για ακόμα περισσότερες παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη. Και η χαρά δεν σταμάτησε τη μέρα της παράστασης, συνεχίζεται, καθώς αρκετοί είναι αυτοί που με βρήκαν στο facebook και μου έστειλαν τα συγχαρητήρια και τη γνώμη τους για την παράστασή μου!

Ας μιλούν οι άλλοι για μένα, είμαι ταπεινός...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους στο θέατρο Σοφούλη, που με φρόντισαν τόσο πολύ. Θωμά, τα φώτα ήταν τέλεια! Μάνο, ο ήχος ήταν καταπληκτικός! Δάφνη, οι συνεντεύξεις που έκλεισες ήταν μία και μία! Ένα ευχαριστώ και στο 4actors που μαζί με το θέατρο Σοφούλη κάνει τη συμπαραγωγή στη Θεσσαλονίκη. Γιώργο, θα σκίσουμε!  Και τα φιλιά μου στην Αθηνά και τον Χάρη που μαζί ανεβήκαμε από το Nixon στη Θεσσαλονίκη! [ακολουθεί υποσυνείδητο μήνυμα] Να πάτε να τους δείτε στο «Η Οφηλία είναι έγκυος». Περιμένω πώς και πώς να έρθει η άλλη Τετάρτη για να ξαναπαίξω στη Θεσσαλονίκη!

Η πρεμιέρα αρχειοθετήθηκε. Μένουν άλλες 7 παραστάσεις!