Ψωνάρα γεννιέσαι, δεν γίνεσαι! (10)

Καιρό είχα να χαϊδέψω τον εγωισμό μου και τη ματαιοδοξία μου εδώ μέσα. Οπότε, ιδού η συνέντευξη που μου πήρε η Παυλίνα Φλεβοτόμα για το διαδικτυακό κανάλι dromologa.tv!

Το γύρισμα έγινε στη λεωφόρο Σπύρου Λούη, έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο. Για να μη λένε ορισμένη πως δεν εκμεταλλευόμαστε τις εγκαταστάσεις που μας ξέμειναν μετά το 2004.

Καλό παιδί φαίνομαι, θα μ' έβγαζα για καφέ...

 

...αλλά ο καθένας τα δικά του, 'ξηγηθήκαμε;

Να τα πούμε;

Εγώ μια φορά τα είπα και χθες, παραμονή Χριστουγέννων στο Nixon! Τα σέβη μου στο τολμηρό κοινό που επέλεξε να έρθει στο «Αντί Διδακτορικού» από το να πάει να κάνει ένα ακόμα ρεβεγιόν. Έτσι, ενώ οι φίλοι τους σαβούρωναν και χόντραιναν, το εκλεκτό κοινό της παράστασής μου έκανε κοιλιακούς από τα γέλια και έχανε πόντους! Τώρα, είναι όλοι τους έτοιμοι να υποδεχτούν το νέο έτος γραμμωμένοι, σφριγηλοί και κυρίως με το χαμόγελο στα χείλη!

Φανερά αδυνατισμένοι από τα γέλια...

...ειδικά οι του μπροστά καναπέ: σχεδόν χάθηκαν!

Ακόμα μία παράσταση αρχειοθετήθηκε. Μένουν άλλες 23!

Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει

Κάναμε την πρεμιέρα μας χθες στο έργο «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» και πήγε εκπληκτικά! Θέλω να γράψω τόσα, και από την άλλη τα δάχτυλά μου πάνε μπρος-πίσω και σβήνουν αυτά που γράφω, γιατί τίποτα δεν μπορεί να εκφράσει τη χαρά, την ικανοποίηση και την ευτυχία που μου προσφέρει αυτό το έργο, αυτή η παράσταση και, κυρίως, αυτοί οι συνεργάτες!

Ο θίασος με τη σκηνοθέτη του πριν την πρεμιέρα.

Επιτέλους χθες βράδυ παίξαμε μια παράσταση που στήνουμε τόσο καιρό μπροστά σε κοινό. Όταν άκουσα το πρώτο γέλιο, σκέφτηκα «τέλεια, έπιασαν το χιούμορ της παράστασης». Όσο περνούσε η ώρα και οι αντιδράσεις ήταν αυτές που ελπίζαμε όταν κάναμε πρόβες χωρίς φώτα, χωρίς κοστούμια, χωρίς σκηνικό, τόσο περισσότερο χαιρόμουν.

Η σκηνή περιμένει το θίασο!

Και όταν στην τελευταία σκηνή του έργου το κοινό αντέδρασε όπως μόνο ονειρευόμασταν, μια χορωδία Δημοπουλάκια τραγουδούσε στο μυαλό μου «το κατάλαβαν, το κατάλαβαν, κατάλαβαν τι θέλουμε να πούμε, γαμώτο»!

Οι θέσεις περιμένουν το κοινό!

Είμαι περήφανος γι' αυτή τη δουλειά! Μακάρι να μπορούσα να σας πείσω με αυτά που γράφω για το πόσο καλή είναι η παράστασή μας. Αλλά προτιμώ να έρθετε, να τη δείτε και να μου το πείτε οι ίδιοι....

Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει (1993)

Mιούζικαλ – Παραγγελία ΟΜΜΑ

Αφιερωμένο στη μνήμη του John Cage

Μουσική: Νίκος Κυπουργός

Κείμενο: Θωμάς Μοσχόπουλος, Νίκος Κυπουργός

Ενορχήστρωση-μουσική διδασκαλία: Χαράλαμπος Γωγιός

Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνικό-κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος

Ηχητικός σχεδιασμός: Γιώργος Πούλιος, Γιώργης Σακελλαρίου

Διεύθυνση παραγωγής: Γαβριέλλα Τριανταφύλλη

Βοηθός σκηνοθέτη: Αγγελική Μαρίνου

Βοηθός σκηνογράφου: Κία Μπούσκα

Χειρισμός ήχου: Γιώργος Πούλιος – Γιώργης Σακελλαρίου

Μούσα: Ιωάννα Φόρτη

Μουσικός: Δημήτρης Δημόπουλος

Βασιλιάς: Ζαφείρης Κουτελιέρης

ARTéfacts ensemble:

Κλαρινέτο: Δημήτρης Μπακέας – Αλέξανδρος Μιχαηλίδης

Τρομπέτα: Φάνης Βερνίκος – Ανδρέας Νικολούζος – Σωτήρης Πέπελας

Πιάνο: Χρήστος Σακελλαρίδης – Μπεάτα Πίνσετιτς

Βιολοντσέλο: Σοφία Ευκλείδου – Τάσος Μισυρλής

Πιάνο (καθημερινές): Δήμητρα Κακάκη

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009 – Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

BIOS (Πειραιώς 84, Αθήνα)

Τηλ.: 210 3425335

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα 21.00, Σάββατο 15.30, Κυριακή 11.00 & 15.30

Τιμή εισιτηρίου: 15 ευρώ & 10 ευρώ (φοιτ.)

Να τα πούμε;

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πέρυσι στο περιοδικό highlights (τεύχος 37, Δεκέμβρης '08-Ιανουάριος '09). Καλή ανάγνωση και καλύτερη διασκέδαση!

Να τα πούμε;

Οι πανεθνικοί ύμνοι
του ψυχαναγκασμού.

Τρίγωνα, κάλαντα

Μέσ' στη γειτονιά

Ήρθαν τα Χριστούγεννα

ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝΕ Τ' ΑΥΤΙΑ!!!

Κείμενο: Δημήτρης Δημόπουλος

Μικρός δεν είπα ποτέ τα κάλαντα. Δεν ξέρω γιατί, θυμάμαι όμως τη δυσφορία που ένιωθα στην ιδέα και μόνο να υποχρεωθώ να το κάνω. Δεν μου άρεσε να τραγουδάω μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα και που δεν μπορούσα καν να προφέρω. «Εν τω σπηλαίω τίκτεται»; Και δεν ήταν μόνο που έτρεμα στην ιδέα να τα πω εγώ, φοβόμουν ν' ακούσω και τα παιδιά που τα έλεγαν. Μου φαινόντουσαν τρομαχτικά με τα τρίγωνα, τις μελόντικες και το σήμα των δολαρίων στα μάτια τους. Ποτέ δεν με συνεπήρε η ιδέα να ζητιανεύω στους γείτονες τραγουδώντας, και δεν καταλάβαινα γιατί έρχονταν αυτά και μας έπαιρναν τα λεφτά μας. Και τι θα πει «πρώτη γιορτή του χρόνου»; Αφού του Αγίου Δημητρίου ήταν δύο μήνες νωρίτερα*.

Περισσότερο από τα κάλαντα, μισούσα τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Μισούσα τον «Μικρό Τυμπανιστή». Μισούσα που υποχρέωναν ένα παιδί που δεν είχε λεφτά, και που προφανώς δεν είχε καν να φάει, να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του κόσμου για να «του τα πει». Μισούσα το «Χιόνια στο καμπαναριό». Δεν υπήρχε ούτε χιόνι, ούτε χωριό και τα «ντινγκ-ντανγκ-ντονγκ» μου έσπαζαν τα νεύρα. Χώρια που έπρεπε να αντιμετωπίσω τον παραλογισμό στον οποίο ήθελαν να με παρασύρουν τα «Τρίγωνα, κάλαντα». Ειδικά αυτό το «άστρο φωτεινό... μήνυμα θα φέρει από τον ουρανό» πάντα έτρεμα πως θα είναι ούφο... Μόνο η «Άγια νύχτα» μου άρεσε. Δεν επέβαλε τίποτα, απλώς περιέγραφε ένα γεγονός με υπέροχη μουσική και, το κυριότερο, με απλούς στίχους**.

Και μετά, έπρεπε να τα μάθω και στα αγγλικά. Εκεί πλέον, λίγο που έμπαινα στην εφηβεία, λίγο που ήμουν καλός στη γλώσσα και τα έπιανα, συνειδητοποίησα τη σωρεία προστακτικών που επιβάλουν την υποχρεωτική χαρά και την άμετρη κατανάλωση. Ο «λιτλ ντράμερ-μπόι» παρέμενε εξίσου αντιπαθητικός, το «τζινγκλ μπελς, τζινγκλ μπελς» ακόμα πιο ενοχλητικό, μιας και στο ανύπαρκτο χιόνι προστέθηκαν και οι ελκυθροδρομίες, ενώ ποτέ δεν έμαθα πώς πραγματικά λένε τ«ω έλατο» στα αγγλικά***...

Δεν μου πήρε χρόνο να καταλάβω το μεγάλο κόλπο των δισκογραφικών εταιριών του εξωτερικού: παίρνεις ένα καψουροτράγουδο, το τοποθετείς την περίοδο των Χριστουγέννων, βάζεις και πέντε καμπανάκια να χτυπάνε, και να η επιτυχία****.

Ας μην είμαι άδικος όμως. Δεν φταίνε αυτά καθαυτά τα τραγούδια και οι ύμνοι, φταίει η αδιάκοπη ακρόαση τους παντού και πάντα, στα πιο ακατάλληλα μέρη και τις πλέον ακατάλληλες στιγμές. Τις «άγιες τούτες μέρες» δεν μπορείς να ξεφύγεις, υπάρχουν παντού, σε κάθε μορφή και διάρκεια: από τα ολιγοδευτερόλεπτα διαφημιστικές τζινγκλ στις ατέρμονες ηλεκτρονικές εκτελέσεις των ψεύτικων κουνάμενων Άγιων Βασίληδων, και από τα μονοφωνικά φάλτσα των παιδιών/ανιψιών/βαφτιστιριών στις εναρμονισμένες διασκευές χορωδιών τραπεζών/συλλόγων/ωδείων. Μια υπερπροσφορά που δεν καλύπτει καν μια πλασματική ζήτηση, δρα απλώς συνοδευτικά, αμβλύνοντας το μήνυμα και την ουσία των μουσικών αυτών*****.

Καλές γιορτές σε όλους! Με υγεία κι ευτυχία!
 
* Είχα ένα θέμα με την έννοια του χρόνου τότε, πάντα αναρωτιόμουν πότε πρόλαβε ο Χριστός να γίνει 33 ετών, αφού από τον Δεκέμβρη ώς το Πάσχα ήταν το πολύ πέντε μήνες.
**  Απλώς, ως παιδί, πάντα τραγουδούσα «και με πίστη αν υμνούμε, τον Θεό δοξολογούμε».
*** Είναι fir, και το κουκουνάρι είναι fir cone, μόλις τα κοίταξα.
**** Είχε αρχίσει το Μουσικόραμα τότε, και οι Wham ανέβαιναν με τελεφερίκ σε κάτι χιονισμένα σαλέ για να κλαφτούν για τα περσινά Χριστούγεννα.
***** Και όλα αυτά, μέχρι να κοπεί και η πίτα των χειμερινών κολυμβητών τον Μάρτη.

Σιωπή, ο βασιλιάς κάνει πρόβες...

Ξέρω πως υπάρχει και το επίσημο σποτ για την παράσταση, αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ να φτιάξω κι εγώ κάτι με τις φωτογραφίες από τις πρόβες μας.



Σε λίγη ώρα θα πάω στο bios για τη γενική μας πρόβα! Αύριο, Δευτέρα 21/12, και ώρα 21:00 θα έχουμε την πρεμιέρα μας! Ως τώρα ήταν ένα ταξίδι προετοιμασίας με πολλές, μα πάρα πολλές, ατυχίες, κακοτοπιές και εντάσεις. Όμως χθες, που κάναμε δύο περάσματα το έργο, αισθάνθηκα πως συμμετέχω σε κάτι πάρα πολύ όμορφο.

Το δεύτερο πέρασμα παρακολούθησε και ο Νίκος Κυπουργός, ο συνθέτης του έργου, που μόνο χαρά μάς έδωσε με τα καλά του λόγια. Τον ευχαριστούμε όλοι για τα ειλικρινή, επιδοκιμαστικά του σχόλια που μας γέμισαν θάρρος να συνεχίσουμε παρά την κούραση μας.

Ένα μεγάλο μπράβο στις Όπερες των Ζητιάνων που ανέλαβαν ένα τέτοιο σχέδιο, χωρίς καμία χρηματική αρωγή από επίσημους φορείς, παρά μόνο την πίστη πως πραγματικά αξίζει να ξαναπαρουσιαστεί το έργο αυτό στη σκηνή. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Χαράλαμπο Γωγιό, που όταν του πρότεινα το «Σιωπή, ο βασιλιάς ακούει» πριν ένα χρόνο ως ένα έργο κατάλληλο για θέατρο για παιδιά, ενθουσιάστηκε το ίδιο μ' εμένα. Και ένα τεράστιο ευχαριστώ στη Μαριάννα Κάλμπαρη, τη σκηνοθέτη μας, που έστησε μια παράσταση στην οποία είμαι περήφανος, χαρούμενος και ενθουσιασμένος που συμμετέχω. Μην ξεχάσω την ορχήστρα μας, την οποία στελεχώνουν μουσικοί του ARTéfacts ensemble.

Τέλος, είναι τεράστια τιμή και χαρά που συμπράττω στη σκηνή με δύο απίστευτα ταλαντούχους τραγουδιστές που όμως θεωρώ και εξαιρετικούς ηθοποιούς! Στο ρόλο της Μούσας, η Ιωάννα Φόρτη και στο ρόλο του Βασιλιά, ο Ζαφείρης Κουτελιέρης. Και κάπου στου μέση βρίσκομαι κι εγώ, στο ρόλο του Μουσικού.

Η Ιωάννα, ο Ζαφείρης και το μπαλάκι!

Ο Ζαφείρης, ο Χαράλαμπος και το καβουράκι!

Το πιάνο, τα αναλόγια και το εργάκι!

Πληροφορίες για το πού και πότε έχουμε παραστάσεις, εδώ!

Καλή μας γενική!

Καλή μας πρεμιέρα!

Σκατά, σκατά, σκατά!

Νο πυρεταράν!

Και μετά την ακύρωση της Πέμπτης, ήρθε η δικαίωση της Παρασκευής. Έχοντας νικήσει τον πυρετό, έκανα την παράστασή μου κανονικότατα και χωρίς τεχνικά προβλήματα! Μάλλον τρίτωσε το κακό, οπότε πάμε φουλ για μεγάλες επιτυχίες.

Σ' αυτό το σημείο, είναι που βάζω τις φωτογραφίες του κοινού που παρακολούθησε την παράσταση. Χθες όμως την ώρα που τις τραβούσα, ένας παντρεμένος με ρώτησε «κι αν είχα έρθει με την γκόμενα;» και μια φρικτή σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: λες να χάνω με αυτά που κάνω το σημαντικό κομμάτι της αγοράς που ονομάζεται «παράνομα ζευγάρια»; Και επιπλέον, με συμφέρει να κάνω κάτι τέτοιο;! Πρέπει να αποφασίσω τι θα κάνω...

Πρέπει επιτέλους να αποδεχτώ

πως δεν ξέρω να βγάζω φωτογραφίες...

Όχι, εντάξει, αυτή είναι καλούτσικη!

Πάει άλλη μία παράσταση. Μένουν άλλες 24!

Kαταραμένε πυρετέ!

Με ανάγκασες να ακυρώσω παράσταση! Άδειοι έμειναν οι καναπέδες του Nixon, άδειοι, μόνοι κι έρημοι... Μα να είμαι εγώ το τεχνικό πρόβλημα αυτή τη φορά;!

Κουλτουροφωτό προτζέκτορα με απλίκες.

Μια παράσταση που δεν έγινε. Μένουν άλλες 25

Μικρές Χαρές

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος, ο οποίος έχει κάνει και τα βιντεάκια για το «Αντί Διδακτορικού» (όσοι παρακολουθούν αυτό το μπλογκ, θα έχουν βαρεθεί να το διαβάζουν). Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Λευτέρης Ελευθερίου, τον οποίο θεωρώ έναν από τους πιο σημαντικούς νέους ηθοποιούς. Τον Λευτέρη μπορείτε να τον δείτε φέτος στην παράσταση «Μαμά Ελλάδα 2» της ομάδας abovo, μια παράσταση που είχα δει πέρσι και που προτείνω ανεπιφύλακτα.

Κι αυτό όχι επειδή συμμετείχα στο bob festival, το φεστιβάλ θεάτρου που είχαν διοργανώσει πέρυσι οι abovo!

Ω, προτζέκτορα, λειτούργα!

Μετά τα παρατράγουδα της πρεμιέρας, τα οποία τελικά οφείλονταν σε μια λάμπα του προτζέκτορα, προσφέρθηκε ο Κωνσταντίνος Πιλάβιος, να μου δείξει πώς πρέπει να σετάρω τον υπολογιστή και τον προτζέκτορα ώστε να μπορώ να προβάλω σωστά τα βίντεο της παράστασης που έχει σκηνοθετήσει. Και δεν μπορούσε να μου το κάνει πιο λιανά...

Το κομπιούτερ πρέπει να είναι έτσι...

...και ο προτζέκτορας έτσι!

Και έγινε το θαύμα! Το εναρκτήριο βίντεο ήταν έτοιμο να παίξει, κι εγώ περίμενα να μπει ο κόσμος, χαζεύοντας την εναρκτήρια καρτέλα με τον τίτλο της παράστασης και όλους τους χορηγούς μας.

Και λίγο πριν αρχίσει να μπαίνει ο κόσμος, συμβαίνει κάτι το φρικτό! Η εικόνα χάνεται κι εμφανίζεται κάτω δεξιά στην οθόνη εμφανίζεται η φρικτή αναγραφή "no signal". Πανικός! Τρέχω πάνω στο προβολείο και σετάρω τον υπολογιστή ώστε η οθόνη να μη σβήνει ποτέ όταν είναι στην πρίζα. Και όλα μπήκα στη θέση τους. Και ξεκίνησα την παράσταση.

Όλα πήγαιναν μια χαρά, όταν ξαφνικά, το "no signal" εμφανίστηκε ξανά, ενώ εγώ έπαιζα... Το βίντεο με τους τίτλους τέλους δεν έπαιξε ποτέ, ενώ εγώ έμαθα από κάποιους θεατές πως (άκου τώρα να δεις!) «τα Windows7 έχουν πρόβλημα και μαυρίζει η οθόνη, μα καλά, δεν το ήξερες;»... Η λύση βρέθηκε, και ελπίζω την επόμενη εβδομάδα όλα να πάνε καλά!

Πάντως περάσαμε καλά!

Ναι, καλά περάσαμε!

Πάει άλλη μια παράσταση. Μένουν άλλες 26!

Πάει η πρεμιέρα!

Επεισοδιακή η χθεσινοβραδινή πρεμιέρα στο Nixon! Η μία αναποδιά διαδεχόταν την άλλη: πήγαμε να συνδέσουμε τα φώτα, έπεσε το ρεύμα! Φτιάξαμε το ρεύμα, κάηκε ο ένας από τους δύο προβολείς! Λύσαμε το θέμα του φωτισμού, αρνήθηκε να παίξει ο προτζέκτορας το βίντεο, μόλις πέντε λεπτά πριν την έναρξη. Και αφού αποφασίσαμε να παίξω χωρίς βίντεο, είδα πως είχε ανοίξει η φωτογραφική μου μηχανή και είχε τελειώσει η μπαταρία! Ούτε φωτογραφίες το κοινό δεν θα μπορούσα να βγάλω στο τέλος της παράστασης, όπως συνήθιζα...

Δεν το άφησα να με πάρει από κάτω, αντίθετα το πήρα όλο πάνω μου! Έτσι βγήκα και αυτοσχεδίασα μια νέα εισαγωγή, παίζοντας το εναρκτήριο βίντεο κρατώντας το λάπτοπ σαν εικόνισμα! Και έτσι ξεκίνησε μία από τις ωραιότερες παραστάσεις του «Αντί Διδακτορικού» που έχω κάνει! Δοκίμασα αρκετά νέα αστεία, αυτοσχεδίασα πολύ και όλα πήγαν πάρα πολύ καλά.

Και από φωτογραφίες, να 'ναι καλά ο Στάθης K. που ήταν στην πρώτη σειρά και τον σήκωσα να βγάλει αυτός το κοινό της πρεμιέρας. Ευχαριστώ, Στάθη!

Το κοινό της πρεμιέρας από τη μία...

...το κοινό της πρεμιέρας από την άλλη!

Πάει η πρεμιέρα! Μένουν άλλες 27 παραστάσεις!

Αν δεις οκτώ ενήλικες...

...σε προ-πρεμιέρα ταινίας κινουμένων σχεδίων, μην τρέξεις να φωνάξεις την αστυνομία! Ρώτα τους πρώτα «μήπως παίζετε στη μεταγλώττιση της ταινίας;»...

Ω, ναι! Μαζευτήκαμε οι (από αριστερά προς τα δεξιά!) Αφροδίτη Αντωνάκης (όλε!), Στέλιος Ψαρουδάκης (όλε!) Αντρέας Ευαγγελάτος (όλε!), Ασπασία Πάστρα (όλε!), Ιωάννα Χέλμη (όλε!), Δημήτρης Δημόπουλος (όλε! όλε! όλε!), Ερατώ Μπολιάρη (όλε!) και Μαριάννα Παπασάβα (όλε!) και πήγαμε και είδαμε Κυριακή πρωί-πρωί την ταινία «Πλανήτης 51» στη μεταγλώττιση της οποίας και συμμετέχουμε. Δεν ήταν όλος ο θίασος, υπήρχαν και κάποιες απώλειες. Για παράδειγμα δεν είχε έρθει αυτός που δανείζει τη φωνή του στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, αλλά εμάς περισσότερο μάς έλειψε ο σκηνοθέτης μας...

Φυσικά, κάποιοι είμαστε τόσο ψώνια που φωτογραφηθήκαμε και στην αφίσα ακόμα μίας ταινίας που παίζουμε!

Δεν θέλω βλακείες στα σχόλια! Δεν έπαιξα στην «Παππισα Ιωάννα»! Εγώ είμαι ο Μπάρι, και η συνάδελφος Μαριάννα Παπασάβα είναι η Γκλόρια, το αντικείμενο του σκουληκοπόθου μου!

Πολιτιστικός τουρισμός, σε λέω!

Μην πετάχτηκα στο Σέντραλ Παρκ; Μην πήγα διακοπές στην Ολλανδία πάλι; Μην επισκέφτηκα το Τόκυο αλλά έβαλα τη φωτογραφία ανάποδα για να νομίζετε πως εκεί που πήγα οδηγούν δεξιά;

Τίποτα από τα παραπάνω! Στη Θεσσαλονίκη πήγα, η οποία αν συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς, θα έχει περισσότερους ποδηλατόδρομους παρά γυράδικα!

Και, εντάξει, πήγα και γινόταν το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, γι' αυτό είναι λογικό που είδα όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά τέσσερις ταινίες του Βέρνερ Χέρτσογκ.

Όμως, πώς έγινε και μέσα σε 5 ημέρες είδα επίσης μία παράσταση, μία περφόρμανς και μία όπερα; Χώρια τα δύο λάιβ που πήγα και η προβλεπόμενη τσιπουροποσία μετά τσιμπουσίων... Και παραλίγο να ξέχναγα τα μουσεία! Και σύγχρονη τέχνη είδα, και βυζαντινή τέχνη είδα, και την καινούργια παραλία περπάτησα, και όλα!

Συνεχώς να αναρωτιέμαι; Μα καλά, μήπως ήρθα σε άλλη πόλη; Αλλά μετά μια τσουρεκίλα μου έσπαγε τη μύτη και καταλάβαινα πως απλώς γνώριζα μια άλλη Θεσσαλονίκη που ως τώρα δεν είχα ζήσει. Και οφείλω να ομολογήσω πως κάποια στιγμή, χωρίς να το καταλάβω, μου ξέφυγε ένα «σε λέω, τον είπα να έρθει αν θέλει»!

Και μετά, μπήκα στο αεροπλάνο και γύρισα...

ΥΓ Ένα μόνο με στεναχώρησε: που είδα αφίσα για μια θεατρική παράσταση για παιδιά που διαφήμιζε πως ο θίασος ήταν από την Αθήνα...

Σήμερα πέθανα στα γέλια!

Όπως είχα ήδη γράψει εδώ, συμμετέχω στις μεταγλωττίσεις πολλών τηλεταινιών της Nτίσνεϊ. Δεν κάθισα να γράψω για όλες, γιατί έχω κάνει ένα σωρό (αν και κάποια στιγμή θα πρέπει να τις αναφέρω). Σήμερα όμως, πέθανα στα γέλια όταν
ο σκηνοθέτης των μεταγλωττίσεων μού είπε ποια ταινία θα κάνουμε και ποιον θα παίξω εγώ...

Ε, ναι λοιπόν! Αυτόν θα βλέπετε, εμένα θα ακούτε! Όσοι χρειάζεστε επεξηγήσεις για το ποιος είναι αυτός, και ποια είναι η ταινία, πείτε το σε ανίψι/βαφτιστήρι/παιδί κάτω των 15 και θα σας απαντήσει. Ρωτήστε μόνο «μα ποιος είναι αυτός ο Τρόι και τι είναι το High School Musical;» και δείτε αντιδράσεις...

Based on a true story

Σήμερα, 2 Νοέμβρη 2009, είπα να στρώσω στο σπίτι. Τα όσα ακολουθούν είναι όλα όσα πραγματικά έζησα μέχρι την ώρα της ανάρτησης. Αν δεν είχα ξεδώσει γράφοντας τα έτσι όπως τα έγραψα, η φλοκάτη θα είχε πλυθεί με πολύ κλάμα...

Της φλοκάτης

Αν ήξερα τι μου 'μελε, κάλλιο να μην ξυπνούσα

Και όσα έζησα ποτέ, ποτέ να μην τα ζούσα!

Νοέμβρης είναι, μα θαρρείς πως είναι πια χειμώνας

Των παγετώνων, θα 'λεγε κανείς, ξανάρθε ο αιώνας

Οπότε είπα και εγώ, ανάθεμα την ώρα

«Να στρώσω πρέπει τα χαλιά, ευθύς, αμέσως, τώρα!»

Και έπιασα και έβγαλα ολόμαλλη φλοκάτη

Μα βρόμικη, λερή, αυτή που ήτανε χιονάτη

Κι ολόλευκη, και κάτασπρη, και αφρατοχνουδάτη

Που σαν την έβλεπε κανείς, φώναζε πάντα «Να τη,

Να η φλοκάτη η καλή, που έχει τόσες χάρες

Που κρύβονται από ντροπή πατάκια και μπουχάρες!»

Αν ήξερα τι μου 'μελε, ποτέ δε θ' αρχινούσα

Να πλύνω τη φλοκάτη μου, παρά θα την πετούσα!

Με ένα καθαριστικό, φλοκατοσαμπουανάτο

Πριν να τη λούσω, έπρεπε να την απλώσω κάτω

Και με τη σκούπα την καλή, την ηλεκτροκινούσα

Να τη σκουπίσω έπρεπε. Και σκόνες σαν ρουφούσα

Με δύναμη και με ορμή, με ζέση και με πείσμα

Τότες η σκούπα έπαψε.... «Μην έφυγε το βύσμα;

Μη έπεσε ο γενικός; Μην κόπηκε το ρεύμα;»

Αναρωτιόμουν κάνοντας της απορίας νεύμα

Ούτε το βύσμα έπεσε, ούτε και τίποτα άλλο

Άλλο κακό μου έλαχε, τρανό μα και μεγάλο

Αν ήξερα τι μου 'μελε, φωτιά θα είχα βάλει

Να κάψω τη φλοκάτη μου, την άσπρη, τη μεγάλη!

«Καλή μου σκούπα, έμπιστη, γιατί δεν γουργουρίζεις;

Γιατί τη σακουλίτσα σου με σκόνες δεν γεμίζεις;

Στην πρίζα είσαι κι έχει φως, τι θες και με πριζώνεις;

Γιατί τον κινητήρα σου πλέον δεν τον γκαζώνεις;»

Κι η σκούπα τότε μίλησε, κι η σκούπα τότε λέει

Με μια φωνή λυπητερή, που νόμιζες πως κλαίει:

«Κάποτε ήμουν νια κι εγώ, με εγγύηση και κούτα

Και ήταν πενταστράφτερα και τα ροδάκια τούτα

Και κάθε μου εξάρτημα, μα απόκαμα, πεθαίνω

Και σ' άλλες σκούπες, πια νεκρές, επίσκεψη πηγαίνω

Αν ήξερα τι μου 'μελε, στα μπάζα, στα σκουπίδια

Θα ήταν η φλοκάτη μου, μπορεί κι αποκαΐδια!

Και έσβησε η σκούπα μου, η δωροχαρισμένη

Από τον φίλο τον καλό, που πρώην, χωρισμένη

Του είχε δώσει μα αυτός την έδωσε σε μένα

Να μη θυμάται τα πολλά που του 'χε καμωμένα

Δάκρυ πικρό, κλάμα πικρό, έχυνα για τη σκούπα

Κι ήταν ο θρήνος συνεχής, λες κι είχε μπει σε λούπα

Σαν δάκρυσα και έκλαψα και θρήνησα τη φίλη

Που τόση σκόνη και βρομιά στον Άδη είχε στείλει

Κάθισα και το σκέφτηκα, τι έπρεπε να κάνω

Καινούργια σκούπα έπρεπε στο σπίτι μου να βάνω

Αν ήξερα τι μου 'μελε, φλοκάτινες κορδέλες

Θα στόλιζαν χωματερές, χαβούζες και φαβέλες

Μα θέλω σκούπα δυνατή, τρανή και κοτσονάτη

Εκεί που άλλες σταματούν, αυτή να 'ναι φορτσάτη

Μα τέτοιες σκούπες, τι τα θες, ζυγίζουν κάνα τόνο

Κι εγώ δεν έχω όχημα, μα παίρνω πάντα μόνο

Τα μέσα της μεταφοράς, της μαζικής που λένε

Τρένα, μετρά και μίνι-μπας, αέριο που καίνε

Μια φίλη όμως βρέθηκε, γειτόνισσα, αρτίστα

Που τραγουδά σε θέατρα κι ουδέποτε σε πίστα

Τ' αμάξι έβαλε αυτή, και την καλή παρέα

Και έτσι αγοράστηκε η σκούπα μου η νέα

Αν ήξερα τι μου' μελε, μοκέτα θα 'χα στρώσει

Και τη φλοκάτη θα 'πλενα μ' οξέα, για να λιώσει

Στο σπίτι μου μια έκπληξη περίμενε, σαν μπήκα

Ένα CD που ήθελα να περιμένει βρήκα

Μια αγορά που έκανα μέσω διαδικτύου

Που σε πακέτα έφτανε μέσω ταχυδρομείου

«Το πρώτο είναι» σκέφτηκα «το πρώτο το τεσσάρων»

Κι όλος χαρά το έβαλα να παίξει άρον-άρον

Κι αφού σαλόνι σκόπευα να φλοκατοστολίσω

Σωστό δεν ήταν για μετά κάποια δουλειά ν' αφήσω:

Το σώμα του καλοριφέρ δεν δούλευε, ωστόσο

Δεν ήταν τόσο δύσκολο να το εξαερώσω...

Αν ήξερα τι μου 'μελε, θα είχα μόνο έχτρες

Με κάτι άσχημες, κακιές, φρικτές φλοκατοπλέχτρες

Τα της διαχειρίστριας πώς να τα παραλείψω;

Αφού δεν είχα το κλειδί τη στρόφιγγα να στρίψω

Πετάχτηκα για να της πω να πάρω το δικό της

Και μια και δυο, και δυο και τρεις, να με στο σπιτικό της

Ήταν πολύ ευγενική, μου το 'δωσε, το πήρα

Και πριν προλάβω να χαθώ μες στον ανελκυστήρα

Με ρώτησε στην πόρτα μου το δέμα μου, αν είδα

«Δεν χώραγε» συνέχισε «στη γραμματοθυρίδα»

«Το είδα και το μάζεψα» «Μαζέψατε και τ' άλλο

Που είχε έρθει μέρες πριν, που ήταν πιο μεγάλο;»

Αν ήξερα τι μου 'μελε, αν ήξερα το μέλλον

Θα έπαιρνα επίδομα αφλοκατίας πλέον

«Πάκετο άλλο;» τη ρωτώ. «Μεγάλο» απαντάει

«Το άφησα στην είσοδο, στην πόρτα πλάι-πλάι»

«Ποτέ μου δεν το έλαβα, τι λέτε;!» Με κοιτάει

«Να δείτε που το κλέψανε» ψυχρά μου απαντάει

«Δεν μπαίνουν μόνον ένοικοι στην πολυκατοικία

Περνούν και τόσοι άγνωστοι που παν στα ιατρεία»

Κι αναρωτιέμαι, πού θα βρουν οι κλέφτες να πουλήσουν

Βιβλία με θεατρικά, εκτός και αν θελήσουν

Να κάνουν την παραγωγή και να τα ανεβάσουν

Οπότε εκδικήθηκα, γιατί λεφτά θα χάσουν!

Αν ήξερα τι μου 'μελε, θα 'πιανα την ψιλή

Και τη φλοκάτη στο λεπτό θα έκανα χαλί

Ενός κακού, μύρια κακά έρχονται να σε πνίξουν

Το έζησα, το βίωσα, αλλά δεν θα με ρίξουν

Έχω τη σκούπα μου λοιπόν, έχω και τη φλοκάτη

Έχω το καθαριστικό και έχω ακόμα κάτι:

Το ωραίο, όμορφο κλειδί που πρέπει να το βάλω

Στο σώμα του καλοριφέρ, αέρα ν' αποβάλλω

Η βίδα του καλοριφέρ, βαμμένη είναι όμως

Και βάζω δύναμη πολλή να στρίψει -και τι τρόμος!

Η βίδα φεύγει ξαφνικά, ατμός καυτός σφυρίζει

Και με καυτά βρομόνερα το μέρος πλημμυρίζει

Αν ήξερα τι μου 'μελε, τις λούτρινες τις γάτες

Εγώ θα κατασκεύαζα μονάχα με φλοκάτες

Φλοκάτη έχω απλωτή, σαλόνι βαλτωμένο

Και το χειρότερο απλώς στέκομαι και προσμένω

Άλλο κακό δεν έρχεται, αφού έχει τριτώσει

Κι αναρωτιέμαι πως μπορεί να έχω γκίνια τόση

Σκουπίζω το σαλόνι μου, σκουπίζω τη φλοκάτη

Πού χρόνος για ξεκούραση, πού χρόνος για ραχάτι;

Βάζω ένα μέρος σαμπουάν, νερό εννέα μέρη

Κι αρχίζω τα τριψίματα στο πέλος με το χέρι

Το λούσιμο που έπεσε, μου θύμισε πως είχα

Κι εγώ μια κόμη πλούσια, κι όχι λιγάκι τρίχα

Αν ήξερα τι μου 'μελε, μπορεί να προτιμούσα

Στο κρύο και στην παγωνιά και στο χιονιά να ζούσα

Με τα πολλά, κάποια στιγμή το πλύσιμο τελειώνει

Μα ήθελε συμμάζεμα λιγάκι το σαλόνι

Μέχρι να γίνει και αυτό, στεγνώνει κι η φλοκάτη

Κι όπως την έστρωνα, εκεί, μου γύρισε το μάτι:

Δεν πήγαινε, δεν ταίριαζε, φαινόταν τόσο χάλια!

Νεύρα κουρέλια είχα πια, και κρόσσια, και τσατάλια!

Χωρούσε, ναι, μα έμοιαζε ο χώρος με τσαντίρι

Μου ήρθε κώνειο να πιω, από το ποτιστήρι!

Και τότε αποφάσισα, αντί ν' αυτοκτονήσω

Να ηρεμήσω και απλώς να τα εξιστορήσω

Αν ήξερα τι μου 'μελε, μπορεί να είχα γνώση

Που ίσως να μην ήθελα ποτέ να είχα τόση

Στρώστε τα κόκκινα χαλιά!

Έκανε χθες πρεμιέρα η ταινία «ο Μπάρι και οι Ντισκοσκώληκες» στης οποίας τη μεταγλώττιση συμμετέχω και δεν έχω πάει ακόμα!

Και αναρωτιέμαι: αν χαζοχαιρόμουν όταν έκανα την ηχογράφηση, αν βλαμμενοχαιρόμουν όταν είδα το ελληνικό τρέιλερ, όταν δω την ταινία τι θα κάνω;

(α) Θα ηλιθιοχαίρομαι.

(β) Θα βλακοχαίρομαι.

(γ) Θα κουτοχαίρομαι.
(δ) Θα ανοητοχαίρομαι.

Τι είναι το σταντ-απ;

Μου ήρθε ένα μέιλ όπου μου τέθηκε αυτό το ερώτημα... Νομίζω πως η καλύτερη απάντηση είναι αυτή που βρήκα στο σάιτ του Comedy Cafe, ενός μαγαζιού στο Άμστερνταμ όπου παρακολούθησα μια βραδιά ανοιχτού μικροφώνου, όπου μπορούσε όποιος είχε δηλώσει να δοκιμαστεί σε αυτό το ιδιαίτερο είδος.

Wat is Stand-Up?

De term stand-up comedy wordt gebruikt als een artiest een humoristische dialoog opzet met het publiek. Geen geforceerde verhalen of morele zedenpreken, maar een optreden waarbij de comedian rechtstreeks contact heeft met zijn publiek. Hij verrast, confronteert, grapt en zet te kijk. De act is voorbereid, maar het lijkt alsof de artiest het terplekke bedenkt en voor het eerst vertelt. Een typische act bestaat uit anekdotes, verhalende grappen, one-liners en korte beschrijvende verhalen.
 
Θα επανέλθω στο θέμα, με τη δική μου γνώμη. Μέχρι τότε, θα ήθελα να αναλογιστούμε όλοι αυτά που με τόση ευφράδεια δηλώνουν οι Ολλανδοί συνάδελφοι... (Για την ιστορία, ο μόνος κωμικός που κατάλαβα τι έλεγε ήταν ο Λάμπρος Φισφής, ένας Έλληνας κωμικός που κάνει αγγλόφωνο σταντ-απ στην Ολλανδία.)

Koca Kola

Θα το αγοράζατε αυτό το προϊόν; Ακόμα και αν σας έλεγαν πως είναι ολόιδιο στη γεύση, ακόμα και αν σας διαβεβαίωναν πως είναι το ίδιο προϊόν, απλώς έγινε ένα ορθογραφικό λάθος στη συσκευασία, ακόμα και αν το κουτάκι ήταν εξίσου κόκκινο ή το μπουκάλι εξίσου καμπυλωτό. Θα τους εμπιστευόσασταν;...

Χθες, λοιπόν, πήγα και είδα την ταινία «Πεθαίνω στα γέλια» , μια ταινία με θέμα έναν σταντ-απ κωμικό και ηθοποιό που ανακαλύπτει πως πάσχει από μία σοβαρή ασθένεια και έρχεται αντιμέτωπος με το θάνατο και μπλα, μπλα, μπλα... Ποτέ δεν ήμουν φαν του Άνταμ Σάντλερ, και μάλιστα πριν πάω πέτυχα στο τρένο μία γνωστή μου που την είχε ήδη δει και μου είπα να μην πάω. Όμως πήγα, την είδα και με έβαλε σε σκέψεις. Όχι τόσο για το δράμα του ήρωα, όσο για κάτι που είδα στη μετάφραση.

Κάποια στιγμή ο ήρωας, που έχει παρατήσει το σταντ-απ για μια καριέρα στην υποκριτική, λέει κάτι τέτοιο:

I think I'll start doing stand-up again.

Και πέφτει ο υπότιτλος:

Λέω να ξαναρχίσω να κάνω stund-up.

Και παγώνω! Και λέω δεν μπορεί, ορθογραφικό λάθος είναι, αποκλείεται... Κι όμως. Σε όλη την ταινία αναγραφόταν "stund-up" και εγώ να σκέφτομαι «καλά, ποιος το μετέφρασε, ποιος το έλεγξε, ποιος πάτησε τον υπότιλτο στην ταινία, ποιος επέτρεψε να βγει αυτό έτσι στις αίθουσες;».

Συχνά με ρωτάνε πώς πάει το σταντ-απ στην Ελλάδα και αν έχει κόσμο και ένα σωρό τέτοιες ερωτήσεις. Συνήθως απαντώ «ε, δεν είμαστε και τα μπουζούκια». Αλλά πώς να πάει καλά όταν φαίνεται πως είναι κάτι τόσο εξωτικό που ούτε σε μια ταινία του συρμού δεν αποδίδεται σωστά. Τσάμπα προσπαθούμε μάλλον όσοι κάνουμε σταντ-απ στην Ελλάδα...

Και αυτό δεν χωνεύεται με τίποτα. Ούτε με Koca Kola. Ούτε με Pepsee. Ούτε καν με μια σώδα.

ΥΓ Αύριο ξεκινάω να διδάσκω σταντ-απ εδώ.

Χαμένος στη μετάφραση

Καιρό τώρα ήθελα να κάνω μια ανάρτηση με θέμα τις μεταφράσεις που έχουν περάσει από τα χέρια μου στη μικρή θητεία μου στη μεταγλώττιση. Τελικά γράφτηκε μόνη της στo facebook μετά από ένα συμβάν που με θορύβησε αρκετά (όπου "yesterday", η 2/10/09).

Dimitris Dimopoulos just turned down the opportunity to a dream come true. Diginity is greater than dreams.
Yesterday at 13:07

Alexandros Georgiadis, Constantin Pilavios, Lefteris Koulonis and 3 others like this.

Zoi Mella
mporeis na gineis pio safhs?
Yesterday at 13:08 · Delete

Dimitris Dimopoulos
Ναι, μπορώ να γίνω πολύ σαφής. Μου πρότειναν να κάνω τη μεταγλώττιση για την επόμενη ταινία πολύ μεγάλης εταιρείας και προσφέρουν ψίχουλα. Δεν πρόκειται να στίψω εγώ το μυαλό μου για να προσφέρω υψηλού επιπέδου μεταφραστική εργασία και να μην πληρωθώ, ενώ τα μεγάλα ονόματα που θα πάρουν για τη μεταγλώττιση θα πάρουν δυσανάλογα μεγάλες αμοιβές. Τόσο απλά.
Yesterday at 13:12 · Delete

Nina Pinto
Sorry you have to face this my friend put for sure other oportunities will come and you are totaly right!!! Dignity is a precious gift. I am danm proud of u!!!!Hugs
Yesterday at 13:12 · Delete

Pannos Cadatta Stefanou
mazi sou dhmhtro!!!!
Yesterday at 13:13 · Delete

Agapi Papamitsou
Mi masas bre....i aksioprepeia mas dinei fteraaaaaaa....
Yesterday at 13:14 · Delete

Anastasios Stellas
έτσι μπράβο, το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι δεν το σκέφτονται, γι' αυτό και έχουμε φτάσει εκεί που έχουμε φτάσει
Yesterday at 13:20 · Delete

Zoi Mella
esy kala ta les, alla dystyxws yparxoun alloi 100 pou einai pro8umoi na to kanoun, opote dystyxws exoume ayta ta xalia stis metafraseis....
Yesterday at 13:44 · Delete

Dimitris Dimopoulos
Αυτοί οι άλλοι εκατό καλά θα κάνουν. Όταν θα δεχτούν όμως, καλά θα κάνουν επίσης να μην γκρινιάξουν για τις χαμηλές αμοιβές. Γιατί τις δέχτηκαν οι ίδιοι. Όπως εγώ δέχομαι τις αμοιβές που δίνουν στους ηθοποιούς στον ίδιο κλάδο. Είναι χαμηλές, αλλά δέχτηκα πως αυτές είναι. Όμως το κομμάτι της μετάφρασης είναι ένα κομμάτι που με πονά ιδιαίτερα και που απαιτεί πνευματική εργασία.

Με απλά λόγια: ας βάψουν ένα τρόλεϊ λιγότερο για την προώθηση της ταινίας στην εταιρεία διανομής και ας δώσουν τα λεφτά στη μετάφραση. Μιλάμε για το περιεχόμενο του προϊόντος και όχι για το περιτύλιγμα του.

Αλλά μάλλον το περιτύλιγμα έχει μεγαλύτερη αξία...

Ασταδιάλα, μεσημεριάτικα!
Yesterday at 13:52 · Delete

Soffia Loukeri
πέστα χρυσοστόμε
Yesterday at 13:53 · Delete

Stathis Paraskevopoulos
Good one Dimititrius ... But don't swear ... it's impolite (lol)
Yesterday at 14:06 · Delete

Δεν έχω σπουδάσει μετάφραση. Ασχολήθηκα όμως με το συγκεκριμένο κλάδο ως μεταφραστής υποτίτλων για κυκλοφορίες σειρών και ταινιών σε DVD. Έμαθα τη δουλειά από μία πολύ άξια συνάδελφο, τη Διονυσία Φοινίτση, και θα την ευχαριστώ για πάντα για την υπομονή της, τις συμβουλές της και την εμπιστοσύνη που μου έδειξε σε κάποια πολύ δύσκολα πρότζεκτ που μου ανέθεσε.

Κορωνίδα της μεταφραστικής μου καριέρας ως τώρα θεωρώ τα 29 επεισόδια που μετέφρασα για τη σειρά "Monty Python's Flying Circus". Αυτή η δουλειά μου έκανε το μυαλό καζάνι λόγω δυσκολίας, είμαι όμως σίγουρος πως στη διάρκεια εκείνων των 2,5 μηνών που έσκαγαν τα επεισόδια δημιούργηθηκαν νέες ενώσεις στους νευρώνες στον εγκέφαλό μου! Βγήκα πολύ γεμάτος από αυτή την εμπειρία, που όσες δουλειές ακολούθησαν μετά, δεν μου έλεγαν τίποτα.

Για διάφορους λόγους σταμάτησα να δουλεύω στην εταιρεία που δούλευα τότε. Όταν ξεκίνησα να παίζω σε μεταγλωττίσεις όμως, ο μεταφραστής μέσα μου κλώτσαγε κάθε φορά που έπεφτε σε μαργαριτάρια... Πολλές φορές τα διορθώναμε επί τόπου, και θέλει ο μεταφραστής να κρυφτεί, μα η χαρά δεν τον αφήνει. Και κάπως βρέθηκα να κάνω την πρώτη μου μετάφραση για μεταγλώττιση για μια απίστευτα χαζή ταινία. Για πολύ λίγα λεφτά.

Και χθες, σκάει μια ταινία που θα ήθελα πολύ να μεταφράσω. Όμως όχι για ψίχουλα. Κι έτσι αρνήθηκα. Τουλάχιστον έχω μεταφράσει το τρέιλερ της, κάτι είναι κι αυτό.

Εγώ έκανα αυτό που έπρεπε για να διαφυλλάξω την ποιότητα της εργασίας μου. Ως κοινό θα έπρεπε να διαμαρτυρόμαστε για τις κακές μεταφράσεις που σκάνε στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Ένα τηλέφωνο στο κανάλι, ένα μέιλ στην εταιρεία διανομής. Όλα βοηθούν.

Κλείνω γιατί αρχίζω και γίνομαι πιο ιδεαλιστής και από εφηβάκι που πιστεύει στον έρωτα.

Mon Dieu! (προφέρεται «μον ντιέ)

Αντιγράφω από εδώ:

Fifty-year-old queen of pop Madonna is set to tie the knot with her 22-year-old boyfriend Jesus Luz in a Kabbalah ceremony. The wedding could take place in New York as early as this weekend, but it would not be legally binding, said Luz Snr. It would only be a symbolic ceremony signifying the couple's union. It is possible, of course, that both Luz senior and junior have got the wrong end of the stick: neither speaks good English. The younger man's is reported to be poor enough that Madonna is spending $1,000 a week on language teachers. His father admits to having talked to Madonna on the phone in French because his English is not fluent.

Και μεταφράζω. Τα πάντα.

H 50χρονη βασίλισσα της ποπ Παναγία πρόκειται να περάσει την κουλούρα με τον 22χρονο αγαπητικό της Ιησού Φως με μια τελετή Καμπάλα. Ο γάμος ίσως λάβει χώρα αυτό το Σαββατοκύριακο στη Νέα Υόρκη, μα δεν θα είναι μια νομική δέσμευση, είπε ο Φως ο Πρεσβύτερος. Θα είναι μια συμβολική τελετή που θα επισημαίνει την ένωση του ζευγαριού. Υπάρχει, φυσικά, και η πιθανότητα πως αμφότεροι Φως, πρεσβύτερος τε και νεότερος να έχουν χάσει την μπάλα: κανείς τους δεν μιλάει καλά αγγλικά. Ο νεαρός λέγεται πως είναι μπατιράκι και πως η Παναγία ξοδεύει 1.000 δολάρια την εβδομάδα σε καθηγητές. Ο πατέρας παραδέχεται πως μίλησε με την Παναγία στο τηλέφωνο στα γαλλικά επειδή τα αγγλικά του δεν λένε.

Συμπεραίνω.

Ο Θεός έχει Sorbonne III. Οι Δέκα Εντολές δεν παραδόθηκαν στα εβραϊκά, αυτό αποτελεί συνομωσία των Εβραίων.

Ο Χριστός είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως. Και πάλι όμως, τον άφηναν να διδάσκει.

Τα κινητά πιάνουν στα ουράνια. Γι' αυτό και η Cosmote εδρεύει στον Παράδεισο Αμαρουσίου.

Το "Like a Virgin" έπρεπε να μας είχε βάλει σε υποψίες. Και θα έπρεπε να μεταφράζεται όχι ως «Σαν παρθένα» αλλά ως «Γουστάρω παρθένα».

Το "Like a Prayer" θα έπρεπε να μας είχε επιβεβαιώσει τις υποψίες. Και θα έπρεπε να μεταφράζεται όχι ως «Σαν προσευχή» αλλά ως «Αρέσκομαι στας προσευχάς».

Συνοψίζω.

Η Παναγία πρόκειται να παντρευτεί τον Ιησού, που είναι γιος του Θεού. Θεός και Ιησούς είναι το ένα και το αυτό, οπότε η Παναγία θα είναι με έναν άντρα που είναι υιός αλλά και σύζυγός της. Μιλάμε δηλαδή για τον μύθο του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, έναν ελληνικό μύθο. Κάτι που αποδεικνύει την ανωτερώτητα του ελληνικού πολιτισμού και το πως αυτός έχει διαποτίσει την ανθρωπότητα, από την ισχυρότερη θρησκεία ως την ποπ κουλτούρα.

Πάει κι αυτό! Πάει και τ' άλλο!

Σήμερα πάω να ηχογραφήσω τα τελευταία επεισόδια της σειράς "The Garfield Show". Χθες όμως έκλεισε και η σειρά "Phil of the future" όπου συνέχεια είχα μία απορία... Πώς γίνεται να έχουν όλοι τόσο τέλεια δόντια;!

Μα έχω άδικο; Δείτε χαμόγελα! Δείτε οδοντοστοιχίες! Τέλος πάντων, αυτή είναι οι οικογένεια Ντίφι από το 2121, ξέμειναν όμως στην εποχή μας όταν χάλασε η χρονομηχανή τους κατά τη διάρκεια των χρονοδιακοπών τους. Πώς θα χτίσω εγώ ρόλο, που ούτε από λάστιχο δεν έχω μείνει;! Τέλος πάντων, στη σειρά έκανα τον Λόιντ, τον πατέρα, τον τύπο πάνω δεξιά. Ο οποίος, ω τι έκπληξη, ήταν ένας στόκος και μισός. Γιατί μου δίνουν μόνο τους ηλίθιους;

Α, όχι, δεν μου δίνουν μόνο τους ηλίθιους! Μου δίνουν και τους υστερικούς καράφλες! Μιλάω για τον υποδιευθυντής Χάκετ, που άλλη δουλειά δεν είχε παρά να τα βάζει με όλους και να του φταίνε τα πάντα. Ο ίδιος ηθοποιός έκανε και τον Κέρτις, έναν προιστορικό άνθρωπο που κρύφτηκε στη χρονομηχανή όταν το Ντιφέικο έκανε διακοπές στην εποχή του. Είδατε ο κοινωνικός τουρισμός;...

Και αυτόν τον ρόλο τον έκανα εγώ! Έτσι μπορούσα να γρυλλίζω, να φωνάζω και να σκούζω, ανακαλύπτοντας έτσι τον Νεάτερνταλ που έκρυβα μέσα μου! ΑΑΑΑΑΑΑΡΓΚ! Οι περιπέτειες στη μεταγλώττιση συνεχίζονται...

So, what do you do for a living?...

...με ρώτησε η φιλοξενούμενη από τις ΗΠΑ ενός φίλου. Δεν αντιστάθηκα. Της είπα την αλήθεια. "I'm the blue Power Ranger!" Δεν είπα ψέμματα! Αυτή την περίοδο ηχογραφώ μεταξύ άλλων τη 17η σεζόν της σειράς, που ονομάζετα Power Rangers RPM και διαδραματίζεται στο μέλλον. Δύο είναι οι βασικοί μου ρόλοι στη σειρά: ο Φλιν ΜακΆλιστερ (ο μπλε...) και ο Βέντζιξ (ο κακός!). Μπαίνω λοιπόν στο στούντιο να ηχογραφήσω και μου πέφτει το σαγόνι. Μα τι έγινε;! Οι Πάουερ Ρέιντζερ απέκτησαν υψηλή αισθητική και πολυεπίπεδο σενάριο;!



Καλογυρισμένο, σχεδόν σαν ταινία! Ε, μόνο το πρώτο επεισόδιο, με το που μπήκαμε στα κανονικά επεισόδια με τα ξυλίδια και τα ζορντ, όλα επανήλθαν στη γνωστή κιτς αισθητική που πάντα είχαν και θα έχουν οι Πάουερ Ρέιντζερ. Η σειρά πάντως έχει πλάκα ώρες-ώρες, αν και αντιμετώπισα προβλήματα όπως «και πώς θα κάνω τη σκοτσέζικη προφορά που απαιτεί ο ρόλος» ή «θα πείσω με τη φωνή μου πως όντως ξυλοκοπώ τους κακούς». (Για την ιστορία, ο Φλιν στα ελληνικά ακούγεται χωρίς προφορά, και οι κραυγές στο ξύλο είναι το πιο αστείο πράγμα, γιατί κάθεσαι σε μια καρέκλα και φωνάζεις!)

Κορυφαίες στιγμές στις ηχογραφήσεις!

1. Όταν φωνάζουμε «Πάουερ Ρέιτζερ, Αρ-Πι-Εμ! Έτοιμοι για δράση!»
2. Όταν γυρνάω τη φωνή σε θέση «γρέζι στο τέρμα» για να κάνω τον κακό και να αναφωνήσω «ήρθε το τέλος σας, Πάουερ Ρέιντζερ!»
3. Όταν μας πιάνουν τα γέλια, επειδή δεν πέσαμε όλοι μαζί στη βαθυστόχαστη ατάκα «Ενεργοποίηση μονάδας ενέργειας... Power Rangers Ultra Big Money Maker Disney Purchased Kitch Kid's TV-Series Without An End Pou Kano Gia Na Plirono To Noiki Mou»!

Αλλα, όπως και να έχει, πόσοι μπορούν να πουν «είμαι ο Μπλε Πάουερ Ρέιντζερ» όταν συστήνονται;...

Α Holland Holiday! (plus a Bier & Waffle Belgium-Weekend)

Σύντομα και κείμενο! Για την ώρα λίγες φωτογραφίες.

Ο ανεμόμυλος... Το ποδήλατο...
Το τι τράβηξα να κάνω πετάλι
με τα βρομοξυλοπάπουτσα τους, δεν λέγεται!
(Αμστερνταμ, δίπλα στον ποταμό Άμστελ)

Πού αλλού θα έβρισκες σουβλατζίδικο
δίπλα σε σεξ-σοπ; Μόνο στην Ολλανδία!
(Χάγη, απέναντι από πέντε-έξι υπουργεία της χώρας)

Όταν βλέπεις τις μπύρες
που στην Ελλάδα κάνουν 6+ ευρώ
να κοστίζουν το πολύ μέχρι 4 ευρώ,
τότε ξέρεις πως είσαι στο Βέλγιο!
(Αμβέρσα, στο μαγαζί Cat's, δεν έχω πιο λούμπεν)

Όλα ένας αχταρμάς!
Ουζερί στο Βέλγιο,
απόδοση του μεζέ με ισπανική ορολογία,
γαμημένη παγκοσμιοποίηση!
(Αμβέρσα, σε μια πλατεία με 3(!) ουζερί)

Θέλω να φύγω!!!
Πόσο μεσαιωνικό σπιτάκι σε άριστη κατάσταση
μπορεί να αντέξει ο μέσος Έλληνας;
Πόσο μάλλον εγώ;!
(Βρύγη, όμορφη και γραφική σε εμετικό βαθμό)

Αααχ... Τσιμέντο!
Μπα, έχουν κι εδώ Καλατράβα;...
(Ρότερνταμ, η χαρά της σύγχρονης αρχιτεκτονικής)

Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια;

Πάντως όχι ο Γκάρφιλντ, τουλάχιστον στη σειρά The Garfield Show η οποία γυρίστηκε για τα 30χρονα του ήρωα και στην οποία δανείζω τη φωνή μου στον κεντρικό ήρωα για την ελληνική μεταγλώττιση! Ω, ναι! Είμαι ο Γκάρφιλντ, ένας ρόλος που για να καταφέρω να ερμηνεύσω έπρεπε να ανατρέξω στις προσωπικές μου εμπειρίες. Πώς αλλιώς θα πετύχαινα το τέλειο χασμουρητό; Το απόλυτο μασουλητό; Την ανυπέρβλητη ειρωνία; Εντάξει, δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα! Η μέθοδος Στανισλάφσκι δεν υπήρξε ευκολότερη...

Αύριο το πρωί πάω να ηχογραφήσω ακόμα 6 επεισόδια. Επέλεξα να ηχογραφώ πρωί, ώστε ακόμα να μην έχει ανοίξει το μάτι και να μπορώ να αποδώσω τον ήρωα καλύτερα. Επίσης, δεν μπορούσε άλλες ώρες η σκηνοθέτις. Αλλά αυτό δεν παίζει ρόλο. Εγώ παίζω τον ρόλο!

Όμως ας μην παρασύρομαι... Η Εύη από το AkouAuto μου έστειλε αυτό εδώ το λινκ το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως με προσγείωσε και μου έδωσε να καταλάβω πόσο μηδαμινοί είμαστε όλοι. Ευχαριστώ, Εύη, για πέντε λεπτά αισθάνθηκα κάπως ταπεινός. Ευτυχώς μου πέρασε!

ΥΓ. Έχουν γίνει και άλλες μεταγλωττίσεις στο ενδιάμεσο, αλλά επειδή δεν έχω ακόμα ίντερνετ στο νέο σπίτι, δεν έχω κάνει αναρτήσεις. Ακόμα.

Δεν το δέχομαι!

Μου δόθηκε κι εμένα μια φορά η ευκαιρία να παίξω τον γκόμενο του σχολείου στη μεταγλώττιση της τηλεταινίας "Minutemen" και πρωταγωνιστές είναι τα σπασικλάκια;! Ε, όχι, δεν το δέχομαι!

Κάνω τον τύπο δεξιά, τον Ντέρεκ, που εννοείται πως τα έχει με την γκομενάρα του σχολείου... αλλά όχι! Σιγά μην το χαιρόμουν! Του την τρώει το αρχισπασικλάκι που τον προδίδει κιόλας. Μα μιά φορά να μην παίξω τον «φτωχό» και να πέσω στην ταινία που γύρισε ο τροχός;...

Και επειδή πρόκειται για μεταγλώττιση, εννοείται πως έκανα και άλλους ρόλους, αλλάζοντας φωνή. Δεν καταλαβαίνω γιατί όμως μου έδωσαν να παίξω τον ξινό, γκρινιάρη Υποδιευθυντή Τόλκαν που όλα του φταίνε και όλα τον πειράζουν.

Μήπως πήρα το ρόλο επειδή κάτω από την περούκα του Έλβις κρύβεται μια φαλάκρα από τις λίγες;

Α, έκανα και έναν τριταγωνιστή, βλάκα επιστήμονα, έτσι να βρίσκεται! Κάπως θα τον λένε κι αυτόν, αλλά βαριέμαι να το ψάξω.

Αυτός δεξιά είναι ο δικός μου. Ναι, σε μια ταινία μέσα έκανα τον αθλητή, τον υποδιευθυντή λυκείου και τον χοντρό επιστήμονα. Αν αυτό δεν είναι γκάμα, τότε τι είναι;

Αντίο, Μετς!

Έχουν περάσει περίπου 3.5 χρόνια από τότε που πρωτοείδα το σπίτι που αφήνω σε λίγες μέρες. Είχα δει κάμποσα σπίτια, και παρόλο που αυτό δεν ήταν από τα καλύτερα, ήταν αυτό που με το που μπήκα μου μίλησε. Εδώ κι ένα χρόνο ήθελα να μετακομίσω, το σπίτι αυτό έκανε τον κύκλο του και μόλις πριν μια εβδομάδα βρήκα το νέο μου σπίτι και ξεκίνησα το πακετάρισμα.

Ήταν η πρώτη φορά που έμενα μόνος μου. Όταν έμενα με τους δικούς μου, είχα ένα πολύ μικρό δωμάτιο, οπότε έψαχνα να βρω ένα σπίτι με αρκετό χώρο κι επειδή μετακινούμαι αποκλειστικά με Μ.Μ.Μ. να είναι στο κέντρο. Δεν έχω παράπονο: στάση 24ώρου τρόλεϊ στα 2', τραμ στα 5', μετρό στα 8' και διάφορες στάσεις λεωφορείων προς κάθε κατεύθυνση διάσπαρτες τριγύρω!

Αυτή τη στιγμή γράφω από αυτό εδώ το γραφείο, το οποίο έχει δει και πιο συμμαζεμένες μέρες! Σε λίγες ώρες θα έχει λυθεί για να μεταφερθεί. Έχω περάσει πολλές ώρες πάνω από το λάπτοπ, ειδικά την περίοδο που δούλευα σχεδόν αποκλειστικά ως μεταφραστής.

Πακετάρω, πακετάρω... Τι τα θέλω όλα αυτά;! Έχω μαζέψει από κονσόλες ήχου και ασύρματα μικρόφωνα μέχρι μπρελόκ που κρατάω για άγνωστους λόγους.

Αλλά πού θα πάει! Κάποια στιγμή θα τα μαζέψω όλα και θα τα πάω στο καινούργιο σπίτι! Όπου θα πρέπει να τα ξεπακετάρω...