Άντε πάλι τα σκοτάδια!
Μα τι έγινε; Πού είναι ο κόσμος;!
Η παράσταση λοιπόν στις 25/2 περνά στην ιστορία ως η παράσταση με το λιγότερο κόσμο που ήρθε ποτέ να δει το «Αντί Διδακτορικού» στο Nixon. Καταρράκωμένος ο καλλιτέχνης προσπαθεί να καταλαβεί τι έφταιξε (για μένα μιλάω!)... Μήπως φταίει που είχε ποδόσφαιρο; Μήπως ήταν όλοι έξω από την πρεσβεία της Γερμανίας για πορεία; Μήπως φταίνε κάποιες κακιές κριτικές που γράφτηκαν από κάποιους; Και, τέλος πάντων, τι έπαθε ξαφνικά η φωτογραφική μηχανή μου και τα βγάζει όλα σκοτεινά;!
Πριν την παράσταση στις 26/2 έκανα τη γνωστή «επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων» μπας και είχα κάνει καμιά χαζομάρα εγώ στη μηχανή και φωτογράφισα μια παράσταση που από πλευράς προσέλευσης κοινού ήταν το άκρως αντίθετο από την προηγούμενη!
Σαν να έφτιαξε λίγο η μηχανή...
Εδώ έφτιαξε η προσέλευση, η κάμερα δεν θα έφτιαχνε!
Ακριβώς αυτό! Η ίδια παράσταση, ο ίδιος χώρος, δύο διαφορετικές εικόνες! Τη μία να θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί «ωιμέ, είμαι ένας αποτυχημένος, δεν αξίζω να υπάρχω» και την επόμενη «είμαι θεός, είμαι ο καλύτερος, θέλω αυτόγραφό μου»! Η πλάκα βέβαια πια είναι; Πως και οι δύο παραστάσεις, ανεξάρτητα από την προσέλευση, πήγαν πάρα πολύ καλά: όλοι όσοι ήρθαν γέλασαν πολύ και πέρασαν καλά. Απλώς τη μία μέρα το «όλοι» ήταν 15 άτομα και την άλλη μέρα το «όλοι» ήταν 53 άτομα! Αλλά περάσαμε «όλοι» καλά! Και στο «όλοι» αυτό, προσθέτω και τον εαυτό μου.
Άλλες 2 παραστάσεις στο αρχείο.
Περνάμε στα μονοψήφια νούμερα: παραμένουν άλλες 8!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου